Hakikat iki kişiye muhtaçtır: Biri onu dillendiren,diğeri onu anlayan.
" Kar Beyazı Kağıt Demiş Ki..."
Kar beyazı kâğıt demiş ki: "Saf yaratıldım, sonsuza kadar saf kalacağım. Karanlığın dokunuşundan ya da üstüme bulaşan kirden acı çekmektense yanıp bembeyaz küllere dönüşmeyi yeğlerim."
Mürekkep hokkası onun söylediklerini duyup kapkara yüreğinde kahkahalar atmış ama kâğıda yaklaşmaya asla cesaret edememiş. Rengarenk kalemlerde kâğıdı duymuş ve ona asla yanaşmamışlar.
Ve kar beyazı kâğıt sonsuza kadar saf ve iffetli kalmış. Saf ve iffetli... ve boş.
Sayfa 45
Okur Takip Önerileri
Ağzım düşündüğümü konuşur ve tepeden tırnağa sahiciyim. Varlığımı yok sayamadıkları hâlde bilgelikten kendilerine birer maske ve unvan devsirenler, kaftan giyinmiş maymun ya da aslan postuna bürünmüş eşek misali gururla dolanır ortalıkta. Ne nankör bir güruhtur bu.
Sayfa 8
O uğursuz gölge lamba ışığında duvardan eğiliyor, yazdıklarımı dikkatle okuyor, oburca yutuyor sanki. Bu gölge, besbelli, benden daha iyi anlıyor onları! Fakat ben yalnız gölgemle konuşabilirim.Beni konuşmaya o zorladı, yalnız o anlar,kavrar şüphesiz...
Sayfa 37
