Hafif rüzgar esintisiyle, yağmur damlacıklarının yüzüme dokunmasıyla uyandım rüyamdan. Her şey rüya olmalıydı ki hatırladığıma göre hava yağışlı değildi. Şu an anlıyorum ki rüya görmüşüm. Her zaman aynı şeyi yapıyorum. Ah tanrım! pencereyi yine açık unutmuşum. Tek yaşamak ne zaman kolay oldu ki zaten ?
Evde geçirdiğim yalnız günlerimin hiçbir anlamı kalmamış, her şey fazlasıyla zorlaşmıştı. Ta ki "miyav" sesini duyana kadar...
<3