Ben de çok üzüldüm ama geçiyor. Zaman coşkun akan bir sel misali, alıp götürüyor önüne kattığı her şeyi. Adem de üzülmüştü Havva'yla beraber. Yakup da Yusuf da Züleyha da İsa da üzülmüştü. Nietzsche de Dosto da Puşkin de üzülmüştü. Ben de çok üzülmüştüm bak yemin ederim, geçiyor. Seni cennetten kovmadılar, seni kuyuya atmadılar, seni çarmıha germediler beni kırk kere vurdular, ölmedim sandılar; ölüyordum. Ölmek bu kadar kolay değilmiş. Ben artık İsa'dan kalma kirli bir çarmıha Sırtımı verdim, sen de göreceksin. Nietzsche karşımızda Tanrı'yı öldürsün. İzleyeceğim.