Səni unudacam. Bir gün heç olmamışcasına silib atacam səni. Bəlkə aylarla, bəlkə də illərlə ağrı içində heçliyə həbs olunacam, amma unudacam səni. Bəlkə heç ummadığım anda səni xatırladan bir mahnını eşitmək gözlərimi yaşardacaq, bəlkə də sənin olduğun torpaqlara ayaq basmaq ürəyimdəki külləri alovlandırmaq kimi olacaq, amma unudacam səni. Həm unutmaq dediyin nədir ki, insan ki özünü aldatmağı çox asan bacarandır. Mən də yavaş-yavaş özümü inandıracam, səni unutduğuma inandıracam, yaxşı olduğuma inandıracam, nə bilirsən bəlkə bir gün həqiqət olacaq. Sən kimsənki sanki. Səndən məni çıxsaq heç kim. Durduq yerə ağlamaların, saatlarla boş bir nöqtəyə zillənib baxmaların, qurulan xəyalların, qaçıb getmə istəyinin səbəbkarının sən olduğunu görməzdən gəlsək, heç kim.
Bilmirəm niyə, amma ayrılıqlar hər zaman çox qəribə gəlib mənə. Məsələn, düşünün ki, birisi ilə birlikdəsiniz və zamanla aranıza ayrılıq girir, bir yerdə qarşılaşırsınız, iki yad kimi keçirsiniz bir-birinizin yanından. Ən çox sevdiyi yeməyi, rəngi əzbərə bilirsən, bütün planlarından, ona yaxşı gələn şeylərdən, hətta qorxularından da xəbərdarsan, lakin görməzdən gəlirsən. Hansı tərəfdən baxırsınızsa baxın, kədərli olsa belə çox mükəmməl bir yadlaşma deyilmi sizcə də?;(
Duyğularımla təzəlikcə tanışmağa başladığım dövrlərdə, yəni hələ uşaq ikən, mütəmadi olaraq insanlardan uzaqlaşma ehtiyacı hiss edirdim. Bu ehtiyacı əsaslandıran bir səbəbim yox idi, sadəcə getmək vaxtı idi, vəssalam. Bir müddət keçdikdən sonra bu yüksək dozada qayğı və sevgi dolu davranışlarla əvəzlənirdi. Sanki qaçıb uzaqlaşmaq istəyən mən
Anidən bir yazı düşdü önümə: əgər qərarsızlıq içindəyiksə, nəyi yaşadığımızı anlamırıqsa, seçimlər arasında qalıb boğuluruqsa, deməli həyatımızda nələrisə qurban verməyi istəmirik. Qısaca qorxağıq yəni. Həyatda kim hər şeyiylə birlikdə yeni mərhələyə addım ata bilibki? Kim yola başladığı halının eynisidir ki? Risk almağı istəməyən insanlar yerində qalıb pas atmış əşyalara bənzəmirmi? Bütün bunların cavabını bilirdim, amma bunu kiminsə sözləri ilə oxumaq qaranlıqdan işığa doğru atılırmışcasına bir hiss yaşatdı. Qorxaq olduğumu qəbul etmək də yol almaq üçün bir addımdır bəlkə də.
Genellikle ne yapacağını bilmez, kararsız bir durumdadır, ama sık sık yapabilecek yetenekte olmadığına inandığı işleri gerçekleştirmiştir, sık sık kendisini şaşırtır, kendi kendisiyle çelişir.
Bir yerdən sonra,heç nəyə reaksiya bildirə bilmirsən. Ölüb gedir bütün hisslərin. Tərifləyirlər çox sağol belə demək keçmir içindən, pisliyirlər okey deyib keçirsən, küsürlər vecivə olmur, gəlirlər qarşılamırsan, gedirlər saxlamağ bir yana, yola belə salırsan, pis nələrsə olur vecivə deil, yaxşı nəsə olur sevinmək yoxdu,ağrı sıradanmış kimi dözürsən, gülüş sıradanmış kimi gülüb keçirsən, heyifislənmirsən,qazanırsan sevinmirsən,yaşayırsan fərq etmir,ölürsən fərq etmir, salama Salam sağola sağ ol, vaxtilə sərt və yumuşaq reaksiya bildirdiyin hər şeyə qarşı sıfırsan. Heç nəyin fərqi və mənası yoxdu.