İnancı göstermek ve günahların kefareti dışında şefaat dilemek için de yürünürdü. Bir akraba, arkadaş yahut kişinin kendisi hastaysa bir azizin mezarına gidip ondan şefaat dilemek için de düşülürdü yola. Ama kutsal mekâna varılmadan evvel arınmak için uzun süre yürünmeli, acı çekilmeli ve çaba sarf edilmeliydi. Yorgunluk arındırıp kibri yok eder, böylece dua daha sahici kılınırdı.