Araba durdu. Fridolin, 'Hiç inmesem de hemen geri dönsem nasıl olur acaba?' diye düşündü. Ama nereye? Küçük Beyaz Palyaço'nun yanına mı? Yoksa Buchfeld sokağındaki fahişenin evine mi? Ya da ölen adamın kızı Marianne'ın yanına mı? Yoksa kendi evine mi? Ve hafifçe ürpererek, en az gitmek istediği yerin kendi evi olduğunu fark etti. Yoksa ev ona çok uzakta kalmış gibi göründüğü için mi böyle hissediyordu? 'Hayır artık dönemem,' diye düşündü sonra. 'Ucunda ölüm bile olsa, yola devam!' Ettiği bu büyük lafa kendisi de güldü, ama pek de keyifli hissetmiyordu kendini.
Eğer bir yüz, üstten ya da alttan ışık aldığına göre değişiyorsa, neydi bir insan yüzü? Her şey neydi?
İş bankasıKitabı okudu
Hepsi de mutlu kişilerdi işte. Yani donuk,
kuramcı, tutkusuz, vurdumduymaz.
Sayfa 63
Okur Takip Önerileri
İnsan neyse odur; hakkında bir karara varmak kolay değildir.Bir alevdir o, gerçekliği akışkandır, ne kendisi ne de gerçekliği ele
avuca sığar. Yakalamak istediğinizde,çoktan uzaklaşmış, değişmiş, yükselmiş ya da yok olmuştur. Müthiş bir hiçtir o, tahayyülün fevkinde bir hiçtir.
Sayfa 55
Dünya, kendi yarattığı peygamberlerden yüzyıllar sonra yeniden putatapar oldu.
Öyle olmamış olsaydı siz, o Noel gecesi kurtuluşu kilisedeki tanrıoğlu tasvirinin kırmızısı çoktan solmuş kanları yerine, dört İncil'den hiçbirinde yazılı olmayan bir kaynakta, benim gözlerimde arar mıydınız?
Belki eskiden, hani buraya daha Basilica di San Antonio diye gelinirken, bu kubbenin ötesinde yakarışlara kulak veren de vardı. Ama San Antonio, meyhane sonrası Noel ayinlerinin San Antuvan'ına dönüşeli beri,dualar da sanki edenlerin yüzüne geri tükürülmekte.
Biz, bütün o insanlarla aynı ataları, aynı tarihi bile paylaşmıyorduk. Onlar, her Noel'de "o, hepimiz için doğdu!" müjdesini ilk kez duymuşçasına dinlerken, aslında İsa'yı belki Golgotha'dan çok önce terk etmİşlerdi. Yine onlar, Golgotha'da kanını insan kardeşleri için döken İsa'nın topraklarına varabilmek için, Haçlı Seferlerinin kan denizinde yüzmeyi İnançlarından saymış olanların torunlarıydı. Biz ise kendi geçmişimizi ancak batık bir Akdeniz kentinin tarihöncesine uzanan yosun kaplı merdivenlerinden inerek, hiç kan tutmayan sunakların üstündeki yarım kalmış yazıtlardan okuyabilirdik.
Belki de ölmüşüzdür yolun bir yerinde.
Ama öyle olmuş olsak bile, henüz ayırdına varmış değiliz. Ölmemiş gibi yapıyoruz.
Kendimize ölmüş gözüyle bakmıyoruz.
Belki bütün yaptığımız, boyutlarını çoktandır yitirdiğimiz bir mezarın içinde köşe kapmaca oynamak. Ya da belki eski Mısır'ın Ölüler Kitabı'nı tek kutsal kitap sayıp, kendi yeniden doğan ruhlarımızla avunmaktayız.
Yeryüzünde olduğumuzu sanarak.
Chuck'ın haklı olduğu konu, faşizmin iyi bir yanı vardı, ona karşı olabilirdin demesi. Zorlu bir toplumbilimsel dalgaydı bu, düşmanı tanımanı sağlardı.Geçerli düşmanların olmadı mı sonunda bir çiftliğe barikat kurup önüne gelene ateş edersin. Direniş üzerine kitaplar okudum, direnişçilerin direnişten sonra ne yaptıklarını,neye karşı yaşadıklarını hep merak etmişimdir. Artık anti-faşist olamıyorsan, iş iyice zorlaşmış demektir. Birtakım yedekler bulunur kuşkusuz, ama bunlar hiçbir zaman aynı ölçüde geçerli değildir. Yedeklere öylesine gereksinimleri var ki, İtalya'da Aldo Moro'yu bile öldürdüler.
"Ben Marlene'in filmdeki yaşında değilim, Jeannot. Onu mutlu edebilirdim." "O da özellikle bunu istemiyor işte, Matmazel Cora. Hay Allah, anlattım ya size. Mutlu oldunuz mu yaşamın önemi artar, ölmekten daha çok korkarsınız o zaman."
İnsan sanıldığından daha yaşlıdır her zaman, ama düşünüldüğünden daha gençtir.
Başlangıçta ona nazik davranmaya çalışıyordum, ama durumu büsbütün
ağırlaştırmaktan başka bir işe yaramıyordu böylesi. Evet Mösyö Tapu, hayır Mösyö Tapu,bir daha yapmam Mösyö Tapu, isteyerek yapmadım Mösyö Tapu, ne kadar saygılı davranırsam, o kadar saygısızlık etmiş oluyordum. Bunun üzerine yemlemeye başladım onu. Her zaman başkalarına
Ona yardım etmeye dünden hazırdım. Bir acı çeken oldu mu acısını hafifletmek için
elimden geleni yapmaya her zaman hazır olmuşumdur. Huy işte, doğayı, çevrenin tehdit ettiği türleri korumak isterim, ne yapsan boşuna. Nereden geldi bu huy, bilmem.Chuck'a sorarsan, olanak bulunsaymış, ilk Hıristiyan ben olurmuşum. Ama sanırım bencillikten böyle yapıyorum, kendimi düşünmemek için başkalarını düşünüyorum, en korktuğum şey kendimi düşünmek. Kendimi düşünmeye başladım mı bunalım tepeme biniverir.
