Her şey sanki bir evle başlıyor. Evi olanın hayatı oluyor, ilgisi oluyor, iştahı oluyor, huzuru oluyor. Evi olmayanınsa ev diye sığındığı çatıların yanılsamasının ne zaman dağılacağını beklemekten başka bir yolu olmuyor.
O ev doğduğu, büyüdüğü, yer değil; doğurduğu, büyüttüğü yer. Bir ev doğurmak da epey müşkül bir iş..
Orta Zekalılar Cenneti kitabında "Bu karmaşık dünyada benim tek pusulam vicdandır" diyor Zülfü Livaneli. Fakat pusulanın yönünü gerektiği zaman kendi içimize ve ruhumuza da çevirmeyi bilelim. Bu bizim kendimize olan vefa borcumuzdur.
“biliyorum okuduğunu / yeni yazdığım şiirleri” Bütün umut, inanç, uzaklık ve hiç kopmayan yakınlık şu iki dizede toplanmış. Karşısındakini de kendisi kadar iyi tanıyor olmanın dizeleri. Kopmayan ve ölünce dahi kopmayacak bağın dizeleri.
#cevdetkaral
Okur Takip Önerileri
Kişinin kendisini rahatsız eden ihtiyacıyla ya da arzusuyla baş etmesi onu yok etmekten değil ona alan açmaktan geçer. Belki en sancılısı da budur, alan açtıkça sesini duymak ve yüzleşmeye tahammül etmek.
“O şarkıyı biliyor musun, hani “Yakalarsa birini biri, çavdarlar arasında,” diye? Ben işte-”
“O öyle değil, “Rastlarsa birine biri, çavdarlar arasında,” olacak! Şiir bu, Robert Burns’ün.”
“Robert Burns’ün şiiri olduğunu ben de biliyorum.”
Doğru söylüyordu. Doğrusu, “Rastlarsa birine biri, çavdarlar arasında,” olacaktı. Demek ki, bilmiyormuşum.
Ben, “Yakalarsa birini biri,’ sanıyordum,” dedim. Her neyse, hep, büyük bir çavdar tarlasında oyun oynayan çocuklar getiriyorum gözümün önüne. Binlerce çocuk, başka kimse yok ortalıkta -yetişkin hiç kimse, yani- benden başka. Ve bir uçurumun kenarında durmuşum. Ne yapıyorum, uçuruma yaklaşan herkesi yakalıyorum; nereye gittiklerine hiç bakmadan koşarlarken, ben bir yerlerden çıkıyor, onları yakalıyorum. Bütün gün yalnızca bu işi yapıyorum. Ben, çavdar tarlasında çocukları yakalayan biri olmak isterdim. Çılgın bir şey bu, biliyorum, ama ben yalnızca böyle biri olmak isterdim.