O günden sonra Derda, hücre hücre öldü ve gün gün yaşlandı. Çünkü derdi korku değil, korkuyu beklemekti. Ve korkuyu beklemek, korkudan beterdi. Bir zamanlar, birinin yazdığı gibi…
Kim kendini akılsız sayabilir? İnsanın kendine akılsız sayması mantıkça da mümkün değildir.… En zavallı, en aptal insanlar bile akıldan yana paylarına razıdırlar. Başkalarında bizden daha fazla yiğitlik, beden gücü, tecrübe, istidat, güzellik görebiliriz; ama akıl üstünlüğünü kimseye vermeyiz.… Tabiatın insanlara en adilce dağıttığı nimet akıldır derler, çünkü hiç kimse akıl payından şikayetçi değildir. Nasıl olsun? Aklını beğenmemesi için aklından ötesini görebilmesi lazım. Ben düşüncelerinin doğru olduğunu sanıyorum: ama öyle sanmayan kim var?