Göğsümü saran kabuğu artık parçalamıştım,şimdi her şey benim oluvermişti. Kendini feda edişin, eli açıklığım sevinci ruhumu dolduruyordu. Ah,ne güzeldi başkalarını sevindirmek! Hissediyordum,onlar sevinirken insan da mutlu oluyordu.
Yıllar sonra,belki de yaşamımda ilk kez çevremdeki insanları, o güne kadar çok şeye uzak yaşamış beni etkileyen coşkularıyla hissettim. Sanki koruyucu bir duvar devrilmişti,onlardan bana şimdi hızla çok şey akıyordu.
Sanki odasında tek başına oturmuş,penceresine vuran yağmur damlalarını seyreden birisiydim. Yanına sokulmadığım ‘ben’le aramda bir cam vardı ve irademle cama vurup onu parçalayamıyordum.
Bu dünyada nadir bulunan,karşılıksız,her şeyi göze alan,tek taraflı bir aşkı anlatan nadide yazılardan biri. Okurken o aşkın içinde buluyor insan kendini.