Garipsediği Vera’nın acısı değil, onunla evlendiği ve yazgısını paylaştığı halde kadının yalnızlığa mahkûm olduğuna inanmasıydı. Acısını esirgiyor ve harcamak için acele etmiyordu Vera. Demek ki insan zihninin derinlerinde ve yüreğinin orta yerinde düşman bir güç barınmaktaydı, ömrün yaz mevsiminde, vefalı kollarda, hatta kendi çocuklarının öpücüklerine boğulurken bile gözlerinin ferini söndürebilecek bir güç.
Sayfa 22