(…) zira mevhum ıstırap en avutulmaz şeydir, kelimeler kâr etmez ona.
Sayfa 23
Garipsediği Vera’nın acısı değil, onunla evlendiği ve yazgısını paylaştığı halde kadının yalnızlığa mahkûm olduğuna inanmasıydı. Acısını esirgiyor ve harcamak için acele etmiyordu Vera. Demek ki insan zihninin derinlerinde ve yüreğinin orta yerinde düşman bir güç barınmaktaydı, ömrün yaz mevsiminde, vefalı kollarda, hatta kendi çocuklarının öpücüklerine boğulurken bile gözlerinin ferini söndürebilecek bir güç.
Sayfa 22
Vurularak ölenler hayatı kendi vücutlarında saklıyarak ölüyorlar… Darağacında can verenler, açlıktan, hastalıktan ölenlerse ölmeden önce hayattan vazgeçiyorlar sanırım.
Sayfa 132
Okur Takip Önerileri
İyilik, yola düşen, yoldan toplanan bir şey değildir. Tesadüfen ele geçen bir şey değildir. İnsan iyiliği ancak başka bir insandan öğrenir.
Sayfa 68
İçim huzur doluydu. Gözümün gördüğü, kulaklarımın duyduğu ve bütün varlığımla hissettiğim her şey benim için, benim mutluluğum içinmiş gibiydi.
Sayfa 25