kikapú
@adhafrea
“Non ragioniam di lor, ma guarda, e passa.”
malandante & seelenmutter
rus dili ve edebiyatı, erciyes üniversitesi.
portakal bahçesi
şafak ışığı, 19 Ağustos 2003
174 okur puanı
Mayıs 2022 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitaplar
Okuma Hedefleri
Sabitlenmiş gönderi
Bizler ölümün çocuklarıyız, hayatın aldatmacalarından bizi o kurtarır.
kikapú tekrar paylaştı.
Arkamı yaslayabildiğim tek şey kitaptı. Darlığa düştüğümde kitaplarda yolumu arayıp bir sorunla karşılaştığımda çözümü yine kitaplardan bulurdum.
Sayfa 275Kitabı okudu
Bana göre sen, kendi cehennemimden beni mahvetmek için gönderilmiş bir şeytandın.
Sayfa 394Kitabı okuyor
Okur Takip Önerileri
Bu beynimi yavaşlatabilmeyi ilk isteyişim değildi. Sadece bir günlüğüne, bir saatliğine bile olsa, beynimi insan hızında kullanmayı isterdim, böylece aynı çözümsüz soruları tekrar, tekrar ve tekrar kafaya takmaya zamanım olmazdı.
Sayfa 367Kitabı okuyor
Söylememek de yalan söylemekle aynı şeydi.
Sayfa 324Kitabı okuyor
Hayallerinin kanatları hep kırpılmıştı. Dünyayı fethetmeye hazırlanan gençlerin hayallerinden farklıydı. Bunun sebebi, gerçek hayatla gerekenden çok daha önce yüzleşmesiydi.
Sayfa 323Kitabı okuyor
Keşke kendimi onun için güvenli, onun için doğru hale getirebilseydim. Keşke bana izin verdiği her saniye için o mutlu resme kendimi sığdırabilseydim.
Sayfa 322Kitabı okuyor
İkimizin de kafasını kurcalayan onca şey varken, nasıl bu kadar huzurlu hissedebildiğimi bilmiyordum ama onunla olmaz acının ve endişenin panzehiriydi.
Sayfa 291Kitabı okuyor
Biz insan olabilmek için her şeyi verirdik.
Beni, onu sevdiğim şekilde sevemezdi - böyle kuvvetli, yakıcı, mahvedici bir aşk muhtemelen onun narin vücudunu kırardı; ama yeterince güçlü hissediyordu. İçgüdüsel korkuyu bastırmaya yetecek kadar, benimle olmak istemesine yetecek kadar. Ve onunla beraber olmak şimdiye kadar yaşadığım en büyük mutluluktu.
Ben yandığım sürece, o güvendeydi.
Eskiden ne yaptığımı biliyordum, eskiden gidişatımdan her zaman emin olurdum; ama şimdi her şey kaos ve kargaşa içindeydi.
Tehlikeyi bir insanın algılayabilmesi gerektiği gibi tanımıyordu. Tepkileri tamamen tersti. Kaçmak yerine duruyor, onu korkutması gereken şeye çekiliyordu...
Burada olmak, onu tekrar görebilmek inanılmaz bir ferahlıktı. Durum bu olmadığı zaman gerçekten huzurlu olamadığımı fark ettim. Ondan uzaktayken hiçbir şey doğru değildi.
"Pekala..." Durakladım. "Cehenneme gidiyor olduğuma göre, en azından bunu doğru düzgün yapabileceğime karar verdim."
Hepimiz donmuştuk. Yaşayan taşlar.