Paramnezi (Çarpık Anımsama)
Bu rahatsızlık bir yerin replikasının yapılmış olduğuyla karakterize edilmektedir yani bundan muzdarip kişiler bir mekanın aynı zamanda iki kopyası olduğuna inanırlar. Örneğin, bir paramnezi hastası kaldığı hastanenin kopyalandığına ve aynı anda başka bir yerde de var olduğuna inanıyor olabilir. Sanki paralel evrenler yaşıyormuşcasına bir deneyim halinin içinde olurlar.
Ama rüzgarlı gece, berrak gece
belleğin belli belirsiz anımsadığı, uzaktır bir anıdır. Yitmiş şaşkın bir sakinlik
o da yapraklardan ve hiçlikten oluşmuş. Hiçbir şey kalmıyor
anıların ötesindeki o zamandan, belli belirsiz
bir anımsama dışında.
Pavese
Vedalar
Günün kızıl etekleri tepelerin ardına sürünürken kamışların uzayan gölgelerine esenlik dolu bir elin gölgesi katılıyor; yoklukları dizginliyor, garip bir yalınlıkla düşünceleri yatıştırıyordu. Bir çiçekse dallarını göğsünün üzerinde kavuşturmuş bekliyor, dönmeyecek ve gelmeyecek günlerin yasını tutuyordu.
En kılcal duyguların kalıntıları
Çok mutlu ama böyle sahiden mutlu bir anında, gülümseyerek ayna karşısına geçtiğinde o bir kaç saniye kendine bakarken, duraksayıp durmak gibi bir eylem var. Kendine dalmak. Kırıklarını anımsama anı.
Yokluğunun varlığını yüreğinde taşımak ile anımsamak hiç bir olur mu?
Bir insan bir insanı kaç şeyde tahayyül edip onu anabilir?
Öncelikle anmak, hatırlamak demektir. Hatırlamaksa, unutmaktan dolayı zuhur eder.
Eğer hatırlıyorsan ve arada bi yaşanmışlık varsa ortak noktalardaki şeylerde anımsama mevcut olur.
Birde anmaktan öte yaşamak var.
Hiçbir zaman unutamadığın için anımsama/anma gereği duymaz, yaşantının ortaklığı ya da ayrılığı da ehemmiyet arz etmez, zira artık onun yokluğunu yaşıyor, yokluğundaki varlığını yüreğinde taşıyorsundur.
İşte bundan mütevellit bir-üç-beş şeyde değil yaşama dair var olan her şeyde onu yaşıyor, ona dair izler buluyor, bağlantılar tahayyül ediyor ve dahi zıt noktalarda dahi olumlu bi bağ bulup an'ı ona ithaf ediyorsundur.
Sonuç olarak bi hatırlamak var
bir de yokluğundaki varlığı ile her anı yaşamak.