Ve beklemeye başladım. Yıllardır yaptığım tek iş zaman öldürmek. Dişçinin bekleme odasındaki dergileri okumaktan farkı yok aslında yolculuklarımın, hayallerimin, cinayetlerimin. Her saniye lehime işliyor. İşte tek işbirlikçim! Zaman. Onun dışında kimse yardım etmiyor bana. Dünya durursa ölürüm!
Okur Takip Önerileri
“siz beni yanlış anladınız. Siz tutuklusunuz, bu kesin ancak bu işinize devam etmenize de engel değil.” “O zaman tutuklu olmak hiç de o kadar kötü bir şey değil,” dedi K. ve şefin yanına gitti. “Ben hiçbir zaman aksini söylemedim,” dedi şef. “O zaman tutuklandığımı bildirmenize gerek yoktu,” dedi K. ve şefe biraz daha yaklaştı. Diğerleri de yaklaşmışlardı. Şimdi hepsi kapının olduğu dar alanda toplanmıştı. “Bu benim görevimdi,” dedi şef.
Aslında kendilerinin de hiç anlamadıkları şeylerden konuşuyorlar. Kendilerine bu kadar çok güvenmeleri aptallıklarından. Benimle aynı düzeyde olan insanlara söyleyeceğim birkaç söz, bunlarla yapacağım en uzun konuşmalardan daha etkili olacak ve her şeyi aydınlatacaktır.
Sessizlik bunaltıyordu beni. Sessizliğin sessizliği değildi bu. Benim kendi sessizliğimdi. Çok iyi biliyordum ki otomobiller gürültü yapıyordu, otomobillerdeki ve yapıların aydınlık pencerelerinin gerisindeki insanlar gürültü yapıyordu, nehir gürültü yapıyordu ama ben hiçbir şey duyamıyordum. Kent ışıldayarak, göz kırparak, bir afiş gibi asılmış duruyordu penceremde, yine de bana hiçbir yararı dokunmadığına göre, orada olmasa da olurdu.
insanlık, kendini öldüren ilk insan tarafından ihanete uğramıştır.
