Okumaya başlamadan önce sayfa sayısından ötürü biraz beni itse de başladığım andan itibaren beni içinde tutan bir hikâye oldu. Meryem'in hikâyesiyle başlayan kurgu, Tarık ve Leyla'nın güzel arkadaşlığı ile devam ederken bu iki kadının gerçekten nerede yollarının kesişeceğini kestiremedim, kestirmek istemedim sanırım.
Bir çocuğu annesi sevmezse kimse sevmezmiş sözünün kanıtı olan Meryem'in kabullenişlerini hiç sevemedim. Yargılamasam da güçlü kadın modellerine hayran olduğumdan sanırım sindiremedin içime. Daha dik dursa keşke dedim, kabul etmese dedim.
Bunun yanında Leyla'nın babası tarafından desteklenen bir kız çocuğu olmasının onu ne kadar güçlü biri yaptığını görüyoruz. Bu iki kutup arasında gidip gelen hikâyede çokça hüzünlendim. Leyla ile Tarık'ın aşkı beni benden aldı. Bağlılıkları, merhametleri,hele ki Tarık'ın Leyla'ya olan şefkati... Gerçekten güzel bir aşk okudum, hissettim. Özellikle son bölümdeki mektupta beni ağlatabilecek kadar duygusaldı. Afganistan'ın hikâyesini anlatan bu güzel kitap için yazdığım inceleme yazısına son olarak şunu eklemek istiyorum tabi ki:
"Bu kentin ne çatılarını ışıldatan ayları sayabilirsin,
Ne de duvarlarının gerisine gizlenen bin muhteşem güneşi."
