Onun karşısında , onun bakışlarının altında değişiyor muyum yoksa? O gidince mi kendim oluyorum, onun yanında mı? Sahici diye bir şey olmadığını kestiriyorum. Varsa da bunu bilemeyeceğim. Yani yok tek bildiğim,onun yanındayken farklı olduğum. İçim içime sığmıyor , diyemem. Kalbin farklı atması falan da değil. O yokken düşündüğüm, kurduğum, kaygılandığım, telaşlandığım şeyler uzaklaşıveriyor onu gördüğümde. Söylemek istediklerimin hepsi anlamsızlaşıyor. Yanında oturmak, ona bakmak... Sessizleşiyorum. Sorduğu soruları anlamıyorum. O gittikten sonrakavrıyorum sorduklarını, o yokken yanıtlar buluyorum...