Güzel bir ruhun tanıştırdığı fevkalade bir eser...
Eseri okuduğumda dikkatimi çeken en güzel anekdot, bazı bölümlerin son cümleleri güzel bitki ve çiçek isimleri ile bitmesiydi.
Yazar, Türkiye ruhunu ve insan düşüncelerini ironiler ile vermesi her yerde kendisini hissettiriyor. Çoğu cümleleri adeta bir aforizma niteliğinde kendisini ifade etmiştir. Aynı zamanda okuyucunun eserini tam olarak özümsemeyeceğini de bazı yerlerde vurgulamıştır.
“Sıracaotları, kaya gülleri, keşişbaşları”
