Dokunduğu her şey bir bir aydınlanmakta
Saksıda çiçekler büyüyor güzelliğinden…
"İstiyorum ki, bir inci tanesi gibi, bir mercan gibi karşımda durasın ve ebediyen seyredeyim seni.."
Okur Takip Önerileri
Hep böyle çocuksu mu bakar senin gözlerin?
Hep böyle içinde uzak bir ışık mı yanar?
Bakışlarında beni dinlendiren bir şey var;
Kıyısındaymış gibi en sakin denizlerin...
- seninle sanki, uzun yıllardır seni tanıyormuşum gibi konuşuyorum.
+ öyledir… insanlar birbirlerini anladıkları zaman, içinden geldiği gibi rahat konuşur.
"Oysa ben bütün vakitlerimi, hatta bütün vakitlerimden daha çoğunu, yeryüzünün bütün vakitlerini sana ayırmak istiyorum; seni düşünmek ve seni yaşamak için."
"Türkçenin musikisini senin sesinde tattım.
Parçam olmasan kıskanırdım seni. Kelimeler benim ülkem. Kelimeler içine gönlümü doldurduğum birer kadeh. Kelimeler benim kölemdiler. Ama onlar da kıskanç. Ben artık kelimelerde değil, sende yaşamak istiyorum.
Kelimelerin dışında yaşamak. Sen kelimelerden de güzelsin. Ve kelimeler senin dudaklarında güzel."
'anlamanın boyu, anlatmaya geldi mi kısalır. çünkü dil, gönlü tercüme etmekte her zaman yetersizdir...'
- ferîdüddin attâr.
Fakat insan kendini anlayamıyor;
hislerinin, düşüncelerinin sebebini çoğu zaman bulamıyor. Nihayet kendine yabancı kalıyor ve başkalarına da öyle. Belki de bir insanın en uzak mesafesi, kendine olan mesafesidir;
bütün bu yol, kendini bulmak ve tanımak içindir.
Kim bilir…
"eğer bir dış etken sizi üzerse, duyduğunuz
acı o şeyin kendisinden değil, sizin ona
verdiğiniz değerden geliyordur, onu da her an ortadan kaldırma gücünüz vardır."
diyor Marcus Aurelius.
Dünya, verdiğim değer kadar var.
Hayyam haklı; "ben varım diye var dünya, ben yok; o da yok."
Proust'a göre, "Mesele kaybolmak değil, yolunu bulamamaktır" Çünkü hayatın akışında defalarca yolunu kaybeder insan. Bulabilirse istikametini, kaybolmak da bulmaya dahildir. Lakin bulamazsa, bir süre sonra aramaktan da vazgeçecektir.
Sezai Karakoç
“Uzaklaştırma yaklaştırma içindir. Ayrılık buluşmaya doğrudur. Yitirme, bulma arzusunu uyandırır. Gurbette söylenir sıla şarkısı…
Sevgiye özleyişin katılması içindi Âdemin dünyaya gönderilişi…”
Sezai Karakoç
bir iran şairi diyor ki:
ez beyâbân-ı adem tâ ser-i bâzâr-ı vücûd
be telaş-ı kefenî âmade üryânî çend.
"Yokluk çölünden varlık pazarına bir kefen almak telaşıyla gelmiş birkaç çıplak."
İnsan bu idi.
Arzuhal
• Bir sufi geleneğiydi; dergâh kapısında tokmak olmazdı, kapıya değil gönüle vuran içeri alınırdı, gönülden içeri girene de zaten bütün kapılar açık olurdu.
