Akış
Ara
Ne Okusam?
Giriş Yap
Kaydol
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
1000Kitap Android UygulamasıÜCRETSİZ – Google Play'den indirin
1000Kitap iOS UygulamasıÜCRETSİZ – App Store'dan alın
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.36.38
Şilan Tekmen
Şilan Tekmen
@beytasilan
Afrika 2019
Bağlama / Türk Halk Müziği
"Hakkın hatırı âlidir, hiçbir hatıra feda edilmez .. "
Ebe
Sakarya Üniversitesi
Üsküdar
Üsküdar
16 okur puanı
Temmuz 2021 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitap
Okuma Hedefleri
Sen öldün, seninle öldüm./Öldüm sende dirildim.
Livaneli'nin Son Ada'sından sonra okuduğum, bu ikinci kitabı. Nedense yazarın her iki kitabını da zihnimde yeni bir dünya inşaa ederek okudum. Fakat bunda çok etkilendiğimi söyleyebilirim. Sorguladığım meseleler bir yana dursun, sonuna vardığımda dehşete kapıldım. İçimde derin bir hüzün hissettim. Açıkcası kitaba konu olan aşk ve cinayet anlatımları pek üzerinde duraksayacağım bir hayret uyandırmadı. Bilakis kitabı üç farklı hattan takip ediyor olmak zihnimi kurcaladı. Sanki sadece herhangi bir olay zincirinde Ahmet karakterinin iç dünyasından başlasa ve devam etse bana kafi gelebilirdi. Nitekim ilgimi çeken tek şey bu oldu. Açıkcası karakterimizin kardeşinin hikayesini yaşadığı dünyasını, psikolojik dramını, alemler arası göç eden hayal profilini ve sonunda o yutkunamadığım gerçekleri öğrenmek beni kitap hakkında olumlu düşünmeye sevk etti.
..
"Sen öldün,
seninle öldüm.
_'_. _'/
Öldüm.
Sende dirildim"
DOST
"Dost'u anlatmak için, anlamak gerek. Ammâ anlayanın da anlatabildiği görülmüş müdür? "
..
Mütefekkir ve Mutasavvıf yazar sayın Sâmiha Ayverdi, bu kitabında hocası Ken'an Rifâi'nin hayatını ve hayata bakış açısı ile harmanlanmış dost yolunu anlatıyor.
Dili ağır, üslubu derin, anlatımı naif..
Kitabı okudukça, Sâmiha Hanım'ın kullandığı ve kullanırken hakkını verdiği her bir kelimenin gönlünüze rayihası siniyor. Onun dilini okudukça, kendinizi dilsiz ilan etmemeniz elde değil. " Asıl söz budur, asıl söz böyle söylenir.. " dedim her sayfasında. Hakikaten lügatımda sadece soluk alıp-verme süresi miktarınca kelimem varmış. Onun dışında ne boş, ne anlamsız sözcükler sarf ediyormuşum öyle.(!)
(Ne demek istediğim, okuduğunuzda daha aşikar olacaktır.)
_Dost'un içinde derin bir hazine var. Bahsi geçen her şeyden nasibinizi almamanız mümkün değil. Kulağınıza küpe olacak cümleler işiteceksiniz. Belki oturduğunuz yerde ufak bir zelzele ile sarılacak ve yeniden başlamanın, ayağa kalkabilmenin, düzelmenin yollarını arayacaksınız.. Herkesten sıyrılıp "kendinizle" ve kendinizden sıyrılıp "dost" ile kalacaksınız. İşte orası aydınlık...
"Âşık'a sormuşlar,
- Kimse senin farkında değil ?
Cevap vermiş,
- Ben de kimsede vücud görmüyorum ki.."
..
İçimizin tozlu raflarında bir cümle yazılıydı epeyce zamandır "sen kimsin?". Bana kimliğimi ve kendimi sorgulatan bir cümle olsa gerek, uzun süre düşünülmemiş arka planda bırakılmış ve toz tutmuş. Amin Maalouf o tozlu rafa derince bir üfleyiş yapıyor.. O üfledikten sonra en acı yıkımların, en köklü arayışların ve aidiyetlerin düşünürü
Okur Takip Önerileri
Hikayelerin kahramanları görülmeyen varlıklar, cinlerle tanışırlar, ifritlerle mücadele ederler, perilerden yardım isterler. Sadakatleri, fedakârlıkları bu görünmez varlıkları onlara görünür kılar. Varlığın gizemli dili hikâye kahramanına da okura da aynı anda seslenir:
Ey insan sen de aşkına sadakatle tutunursan, onu bulmaya çalışırsan senin için de nice görünmezler görünür, nice bilinmezler bilinir hâle gelir. Yola çıkan, rahatını terk eden her kahraman görünmezin görünür bilinmezin bilinir olmasıyla ebedi olgunluğa erişir, bütün varlığın ve hallerin alfabesini söker. Binbir meşakkatten sonra, ümitsizliğe kapılmaz, aniden gökyüzünde beliren bir kuşun kanatlarında gideceği menzile ulaşır, olmayacak, olamayacak hiçbir şey yoktur. Yeter ki saflığını bulandırmasın, sadakatin yolunu izlesin, varlığın dilini arı bir gönülle hecelemeye çalışsın.
Alberto Manguel ile tanışmama vesile olan o müthiş anlatımıyla Kelimeler Şehri. Onu okumadan önce dil'in bu denli mühim olduğu gerçeğini, kelimelerin hayatlarımıza ve kaderimize ait koca bir serüvenin gizli kahramanı olduğunu tahayyül edememiştim. Gılgamış'tan Don Quijote' ye, Babil Kule'sinden HAL'e kadar okuru sürüklediği o efsane ve hikaye paylaşımları son derece isabetli tasvirinin anahtarı oluyor.
"Bırak diğerleri daha canlı görünen, adeta nefes alan bronzdan tasvirler yapsınlar. Zaten öyle yapacaklar, mermerden yapılma yaşayan yüzleri uyandırsınlar. "
Dil, anlatım, hikaye. /Kimliğimiz, dünyamız, algılayışımız. Bu eksende dönen ve döndükçe içimizin şehrini bize döndüren bir dizi kelimeler atlası. Cümleleri tanımlayıcı ve düşündürücü. Akışkan sınırlar ve kimliklerin dünyasında yaşarken biz, nerede olduğumuz ve nereye gideceğimizi kelimelerden örülü yolları işaret ederek hatırlatıyor. 'Ben buyum, biz buyuz.' dan, 'Ben kimim, biz kimiz?' i sorgulatıyor. Ayrıca Döblin'in yazmak üzerine düşüncelerini dinliyorsunuz Manguel'den:
"Döblin için yazmak, şimdinin eleğinden geçerek geleceğe süzülen bir eylemdir; kelimelerin anbean oluşmakta olan gerçekliği biçimlendirmesine ve isimlendirmesine izin veren dilin daima akışıdır."
Anlıyorum ki kelimeler şehrinde yaşamaya ihtiyacımız var, o şehir bize bizi hatırlatacak huzurun şehri.
Yaşamak, Elbette Ölümü Anlatmakla Olurdu.
Bir tesirsiz öğreti : 'Atalarını onurlandırmak'.
Xu Ailesinin kuşaktan kuşağa dillendirdiği fakat herkesin kendi hayatında buna yer vermediği omuzlara yüklenen sorumluluk. Fugui'de kendini bu sorumluluktan soyutlayıp bir sonraki kuşaktan umut bekledi. Ancak kendi onurunu çiğnemeden ve çiğnetmeden, saygıdeğer bir yaşam sürme öğretisi önem kazanmış olsaydı belki daha farklı olabilirdi.
Fugui, değişken hallerin insanıydı. Bazen hırçın bir canavar olup kendi canından olan canları acıtmayı soğukkanlı bir tarzla sürdürüyor, bazen nedense içindeki ufak bir merhametin köküyle dal veriyordu. Onun bu gelgitleri beni okurken yıpratmaya yetti. Kaldı ki "Xu ailesinden herkesin kötü bir yazgısı vardı. " Fugui de o ailenin bir üyesi, kitabın ana karakteri olmakla yerini aldı. Okurken bu kötü yazgıyı biliyor olmak her karakteri içimde misafir etmemi hatırlattı. Kitabın adı yaşamak olsa dahi, hepsi ölüm durağında teker teker indiler. En sonunda iki Fugui kaldı..
Biri çalışan fayda sağlayan ve yorulmuş yaşlı öküz Fugui..
Diğeri gençliğini servetini yiyip tüketen, bunu yaparken fark etmediği incelikleri ve kıymetini bilmediği canların pişmanlığını yalnız kalışında fark eden yaşlı Fugui..
Her şey zıttı ile değer kazanırdı.
Yaşamak, elbette ölümü anlatmakla olurdu.!
Thomas Harris'in o müthiş kurgusu. Adeta sürükleyici ve her satırı merak uyandırıyor. Okurken Starling'in olayların içine o acemi atlayışlarında hem ortak bir tedirginlik hem de en az onun kadar umutlu bir bekliyiş içine giriyorsunuz. Onun meraklı ve bir o kadar titiz araştırmalarında bir ipucu bulsam da kendisine yardım edebilsem diyorsunuz. Merak etmeyin, siz anlam veremeden o bütün gizli cümlelerin altını tırnaklarıyla kazıyıveriyor. Hepsi kuzuların sessizliğinde derin ve sakin bir uyku için. Ayrıca Hannibal Lecter karakteri çok gizemli konuşuyorsun yahu, hayran kaldım.
