Hiç uymadan bir solukta okudum “Defterler”i.
Saramago’nun yazdığı blog yazılarının kronolojik bir seçkisi.
Yazarın, kurmaca anlatıda duyduğumuz sesinden çok farklı bir sesin konuştuğu bir kitap.
Elbette ki “hiciv” tümcelerin harcı ama karşımızda biraz huysuz, biraz ciddi bir Saramago var.
Ki ön söz Eco tarafından yazılmış ve benim bu “huysuz” tespitim birazcık da yadsınmış ama olsun…
Benim için koca bir yazar olan Saramago, kişisel düşünce ve anlatılarından daha değerli.
Zaman zaman yazarı görmemek, tanımamak, öznel bir değerlendirme yapacak kadar bazı bilgilere vakıf olmamak şans olabiliyor.
Ama dünya meramını da bu denli yakından duymak başka bir şans.
Belki de bu kitap Saramago’nun tüm romanları okunduktan sonra okunması gereken samimi bir “hoşça kal” anlatısı.
Yaşlı, huysuz ama bilge Saramago’ya…
