Samuel Beckett'in ortaya koyduğu, çağdaş, trajedi ağırlıklı ve kara mizahtan epey nasibini almış bir oyunudur. Okuması oldukça zor bir oyundur. ikinci dünya savaşında çığlıklara kulaklarını tıkayan dünya, gözünü açtığında gördüğü şeyle dehşete düşmüştür. Oyunun baş karakterleri de Vlamindir (Gogo) ve Estragon (Didi) aslında yıkımın verdiği insan
ESTRAGON: İkimiz fena geçinmiyoruz, di mi Didi?
VLAMİNDİR: Öyle öyle!
ESTRAGON: Her zaman kendimize varoluduğumuz izlenimini verecek bir şeyler buluyoruz, di mi Didi?
Pozzo: Yeryüzünün göz yaşları hep sabit kalır. Biri ağlamaya başlamışsa, başka bir yerde bir başkasının göz yaşları dinmiştir. Aynı şey gülmek içinde geçerlidir. Kuşağımız için kötü söz etmeyelim, önceki kuşaklardan daha mutsuz değil çünkü. İyi söz de etmeyelim. İyisi mi hiç söz etmeyelim.
Hep makul olmaya, sağduyulu davranmaya çalışarak biçimlendirmeye, yönlendirmeye çabaladığım hayatımda, bastırdığım bütün delilikleri ben âşıkken yaşadım. Aşk benim cinnetim, geçici deliliğimdi. Hayattan, dünyadan, her türlü gerçeklikten koparak deli gibi sevdim, deli gibi âşık oldum, aşklarımı deli gibi tutkuyla, fırtınayla, can yangınıyla yaşadım. Dünyaya, hayata, kainata onca zahmetle açık tutmaya çalıştığım gözlerim ben âşıkken kör oldu. Gözlerime kendi elimle mil çekip kor ateşle dağladım. Sonra bir gün geldi kalbimin yorulduğunu anladım.
Nisan 2015