Sedriye İptaş
@cedric_sedriye
Türkçe Öğretmeni
İzmir
Siverek
232 okur puanı
Eylül 2018 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitap
Okuma Hedefleri
Sabitlenmiş gönderi
Ne çok dikeni vardı ahlat ağacının Tanrım,
Ulaşılamazdı,
Sen sarılmak istesen ona,
O sana sarılamazdı.
Ne çok dikenin vardı Tanrım!
Ne çok isterdim,
Sana sarılamazdım.
Ve şöyle derdim o zaman:
Ah!
(Ah’lar Ağacı)
Ah'lar Ağacı
"ne zihnim ne beynim kaldı. Huzursuzum ve ne yapacağımı bilmiyorum. Kara bulutlarla çevrili olduğumu düşün, ışık istiyorum, parlak bir ışık, gökyüzüne yükselmek, yukarılara çıkmak ve yakıcı güneşle yaşamak istiyorum, fakat yolu bulamıyorum ve bu boğucu havada nefes alamıyorum."
Sayfa 71Kitabı okuyor
"Wagner" diye yazıyordu Gomidas, "Almanya'ya ulusal bir müzik, yabancılara da bir ders verdi" --kendisinin de kendi ülkesi için yapmayı çok istediği bir şey.
Sayfa 60Kitabı okuyor
Okur Takip Önerileri
Dilediğini denemekte özgür olduğu müzik, sanat ve hareketli kozmopolit bir kültür hayatına sahip Berlin'den sonra Eçmiyadzin, umutsuz bir biçimde geri, dar ve boğucu geliyordu.
Sayfa 56Kitabı okuyor
İnsanlığın aklı olsa, Ortaçağ'da kadınlardan önce şairleri yakarlardı.
Sayfa 120Kitabı okudu
Hepimizin kaderinde bir cinayet var. Ya işlenmiş ya da işlenecek. Başka birinin ölümü üzerine inşa edilen hayatların zehri akıyor genzimizden. Kutsal kitapların ilk hikâyeleri boşuna cinayetle başlamaz.
Sayfa 75Kitabı okudu
Hepimiz köprüleri düşünüyoruz. Geçtiklerimizi, kurduklarımızı, yıktıklarımızı...
Sayfa 70Kitabı okudu
Hangisi kurtuluş bizim için, emin değilim. Tükürülmek mi yutulmak mı?
Sayfa 51Kitabı okudu
Hepimiz telaş içinde kıvranıyorduk. Onaylanmak, ilgi görmek, takdir edilmek, hayranlık uyandırmak için. Bitmek bilmeyen, patolojik bir beğenilme ihtiyacı.
Sayfa 68Kitabı okudu
Yıkıldı yıkılacak bir binanın altında. Yıkıldı yıkılacak bir dünyamız var. Yıkıldı yıkılacak bir neşemiz. Biz diye bir şey var burada, bizim diye bir şey.
Sayfa 29Kitabı okudu
Hepimizin geçmişinde yarım yamalak bir gerçeklik ve bolca hayal var.
Sayfa 13Kitabı okudu
İnsanların dedikodusunu yapma seviyesine gelindiğinde mutsuzluğun kokusu gözeneklerden dışarı taşıyor, kirden beden ağırlaşıyordu.
Sayfa 30
