Başkalarının Tanrısı
Mine SöğütYorumlar ve İncelemeler
Yokuş çok dik, şehir çok büyük, hayat çok acımasız..
Yazardan okuduğum 2. kitap ve üslubu, olaylara farklı bir pencereden bakmamızı sağlayacak kalemi beni oldukça heyecanlandırıyor.
Bu kitapta yanı başımızda olup da göremediklerimizin öyküsünü anlatıyor.
Karanlık geçmişi tuhaf olaylarla dolu, bacakları dizlerinden kesik yaşlı Efsun Abla...
Kim olduğunu hatırlamayan, hafızasını yitirmiş Adnan Abi...
Sokaklarda orospuluk yaparak para kazanan toksikoman Hülya...
Bir sabah uyanıp düzenini, evini, ailesini, işini terk ederek sokaklardaki tekinsiz hayata karışan, kafası karışık şair Musa...
Ve çöpte bulunmuş bir bebek, Matruşka...
Her gün sokağa çıktığımızda karşılaşıp yanından geçip gittiğimiz bu insanların bizden tek farkı kurulu olan düzene baş kaldırıp Tanrılarının olmadığına inanması..
"Ne doğduğumuz ne öldüğümüz ne de doğumla ölüm arasında can çekişerek sürdürdüğümüz hayatlar bize ait. Başkalarının isteklerinden doğuyor, başkalarının istediği gibi yaşıyor ve başkaları yüzünden ölüyoruz. Bizim sandığımız hayat bizim değil, bizim sandığımız beden bizim değil."
Oldukça çarpıcı bir hikaye ve oldukça çarpıcı karakterler. 
Mine Söğüt
Nasıl anlatsam nasıl başlasam bilmiyorum.
Mine Söğüt ile keşke bu kitabıyla değilde başka kitabı ile tanışsaydım. Çünkü düşünceleri bana yakın, bazen ben belki de çok ben gibi. Ama bu kitapta bir kopukluk mu var , anlatımda mı sıkıntı var? Bilemiyorum. Kitabın konusu güzel, hayat akıp giderken görmediklerimizi , görmezden geldiklerimizi, görmek istemediklerimizi gözümüze sokuyor. Sorgulamalar vs güzel, güzel dediysem ( iç sıkıntısı yaşatan cinsten) . Ayrıca sonu beklemediğim bir sondu .Neyse yazarı tanımıyor olsam da kalemini bilmiyor olsam da bu kadar kısa kitap içinde verdiğini daha kısa yazarak da verebilecek güce sahip olduğunu düşünüyorum.
Kitap değilse bile şu alıntı;
_
“Tanrı kimse kim. Sana ne? Bana ne?
Bir hayrı mı var bize?”
...
“Tanrı’nın varlığını tartışmak yerine hayrını tartış, o zaten hızla kendiliğinden yok olur.”
_
Mine Söğüt 'ü sevmem için ve diğer kitaplarını okumam için yeterli . Keyifli okumalar.
Şunu da bırakmadan geçemeyeceğim
Yıllarca bir apartman katında, makul ısıda bir odada huzurla uyumuş ve dışarısıyla içerisi arasındaki o devasa uzaklığa karşı hiçbir sorumluluk duymamış olmanın suçluluğuyla gidip gelen aklımı geride bırakıyorum. Şu an o aklın kaçığıyım.
Sezgileri körelmiş insanlar, sadece kendi adımlarının derdinde, ulaşmak istedikleri hedefe gitme gayretiyle yanı başlarında olup biten onca şeyi görmeden, hiçbir şeyi görmeden, kör gibi, akılsız gibi, kötü gibi sadece kendilerini düşünerek, ilerliyorlar. Yoksa geriliyorlar mı?
Peki ben?
Benim yanından geçip gittiğim ve benim yanımdan geçip giden her şeyin farkında olmam bir işe yarıyor mu?
Başkalarının Tanrısı
