Mine Söğüt ile ilk defa bu kitapla birlikte tanıştım. Dilini ve üslubunu, sıradan kitaplardan farklı olan tarzını çok beğendim. Bu kitapla birlikte ikinci gotik tarzda kitabımı okumuş oldum.
Başkalarının Tanrısı alışkanlıklarımızı, doğru bildiklerimizi, doğru diye öğretilenleri, bugüne kadar kurduğumuz tüm tanımları tersine çeviriyor. Hayata başka pencerelerden baktırıyor.
Geçmişi ve geleceği, ölümü ve varoluşu sorgulayan bir şair düşünün. Bu şairin karısı, çocuğu ve kurulu bir düzeni var. Peki ne oluyor dersiniz bütün herşeyi terk ediyor. Bir sabah evden cebinde bütün mal varlığım dediği bir kağıt ve bir kalemden başka yanında hiçbirşeyi yok. Kimliği bile yok. Herşeyin bir anda ona anlamsız gelmesi her gün aynı şeylerin tekrarlanması onun kendini sokaklara atmasına sebep oluyor. Ben bir aileye, bir işe ve inandığım bir tanrıya sahip oldum diye varolmuş mu oluyorum? Şair kendini" köklerini kendi kendine sökmüş, kendi iradesiyle toprağından kopmuş bir ağaca" benzetiyor. Ya devrileceğim ya da beklenmedik bir şekilde kanatlanıp uçacağım. Şimdilerde ise hayatında eski sevgilisi için bacaklarını testereyle kesen yaşlı bir kadın, geçmişini unutan bir adam, kendini satan genç bir kız ve sokağa atılmış bir bebekle yaşamaya çalışıyor. Bu insanların en büyük ortak yönü sokakta buldukları o bebeği korumak ve hayatın gerçeklerini ona göstermek. Hepsinin ağzında aynı kelime Şehir bize bir çocuk doğurdu. Sizce bütün bunlar ne anlama geliyor, hikayenin sonunu tahmin edebilir misiniz?
