Bu Duman, onun doğru yolu gösterişindeki tat, bu değişim, ölümlü biçimler , mavi Nirvana’nın içinde sona eren mutlu hayattır… Düşüncelere dalmıyor, bir şey aramaya çalışmıyordum, hiçbir kaygım yoktu; kesinliği yaşamaktaydım.
Nasıl olduğunu bilmiyorum, sanki başımın üstünde iki deliğin açıldığını duymuştum; birden arkama dönüp camlı kapıya baktım. Umut kafamdan şimşek gibi geçmişti
Onun, içimi durmadan yedigini, emdiğini, yerleştiğini hissediyorum. Büyümüştü. Tepiniyor, kaçmak için göğsümü tekmelemeye başlıyordu. Artık onu atamıyor, bunu yapamıyordum. Zaten böyle bir atışı yapmak için vakit çoktan geçmişti.
İnsanın, sevdiği insanlardan geç ayrılması zehirdir! İnsanın, bıçakla keser gibi, kendisi için doğal bir iklim olan ıssızlıkta yine yapayalnız kalması daha iyi.