Akış
Ara
Ne Okusam?
Giriş Yap
Kaydol
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
1000Kitap Android UygulamasıÜCRETSİZ – Google Play'den indirin
1000Kitap iOS UygulamasıÜCRETSİZ – App Store'dan alın
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.37.31
K
K
@driveinthenails
69 okur puanı
Ekim 2018 tarihinde katıldı
·
Puan vermedi
İlk göz ağrım. Kendisi, 3 büyüklerin arasında kalmış Trabzon gibidir. Açıkçası Trabzon olmayı bile hak etmez. Kurgusu bir süre sonra bozulmuş, saçmalamış, seviyesini yitirmiştir. Fakat ilk göz ağrım. Beni manga ve anime dünyasına iten yapıt. Dilimize kazandırıldığını biliyordum. Aldım ve tekrardan okumaya başladım. Keşke Mangaka paraya dökmeseydi yapıtını. Vaktinde bitirseydi en azından daha kaliteli bir şekilde bağlanacağı kesindi.
Bir çocuk kitabı. Her yaşa hitap ettiğini düşünenlerin fikirlerine de itimat etmemenizi söylüyorum.
Ben çocuk kitabı seven biri değilim. Çocukken Sefiller sillesi yemiştim. Normaldir bence.
Okuduğum tek çocuk kitabı Koralin’di. O kitap için her yaşa uygun olduğu kesinlikle söylenebilir. Fakat Talimatlar bu tanıma uygun değil.
Açıkçası bomboş bir kitap olduğunu düşünüyorum. Çocuklar için bile boş. Bu benim kendi görüşüm. Neil Gaiman yine ismini kullanmış, kusura bakmasın. Kendisini çok sevdiğimi de bilen bilir. Ama onu kayırmayacağım.
İllüstrasyon dışında beğendiğim bir şey yok. Zaten 40 sayfa. Kelime sayısı 150’yi geçiyor mu emin değilim.
Çocuk kitabı sevmiyorsanız okumayın çünkü yüksek ihtimalle beğenmeyeceksiniz.
Okumayı istediğim ve açıkçası merak da ettiğim bir novellaydı. Martin’in derlemelerinde yer alan, fakat telif hakları sebebiyle Türkçesine bir türlü kavuşamadığımız bir öykü.
The Lightning Tree, Bast’ın Yoltaşı dışında, Newarre’da neler yaptığını anlatıyor. Bast’ın muzipliklerini okuduğumuzu söyleyebilirim. Tabii sadece bu kadarıyla sınırlı değil. Rothfuss’un evreni hakkında da yeni detaylar öğreniyoruz.
Okuması keyifliydi. Dil olarak bu adamı kime benzetiyorum diye düşündüm okurken. Neil Gaiman fanı olduğum doğrudur. Fakat bir doğru daha var ki, o da Rothfuss’un kuduz gibi bir Gaiman fanı olması. Yazım stilleri ve sözcük seçimleri benziyor. Fakat Neil Gaiman’ın roman dili basitken, Rothfuss’un dili her zamanki gibi şiirsellik uğraşına düşmüş.
İngilizcemi bir türlü istediğim seviyeye çıkaramadım. Fakat inanın, The Lightning Tree okuma açısından beni umduğum kadar zorlamadı.
Okuyacaklar için söylemeliyim ki büyük bir beklentiniz olmamalı. Rothfuss bir şeyler anlatmayı çok seviyor. Sonuç önemli değil. En basit, en sade bir şeyi bile iyi anlatmak onun hobisi (bence).
Bana soracak olursanız, beğendim. Eğlenceli, muzip ve her zamanki gibi sırları olan bir Rothfuss anlatısıydı.
Okur Takip Önerileri
Sonsuzların her birini anlatıyor bu cilt.
Ana serinin tamamlanmasının ardından yazılmış bir cilt. Yani olmasa da yokluğunu aramazdık.
Neil Gaiman’ın yazmak için yazdığını düşünmüyorum. Yazmasının sebebi seriye olan özlemi bence. Sevgisi neyse ki saçmalamasına sebep olmamış.
Ortalama bir cilt oldu benim için.
Okurlar genel olarak aynı şeyleri
Uzun soluklu bir seriye yakışan bir final: Durgun, sade ve apaçık.
Pek de söylenecek bir şey yok. Başlık ortada. Yas tuttuk.
Ortalama bir ciltti. Olmasa da olurmuş aslında. 9. ciltle final yapılsa çok daha iyi olurmuş. Neil Gaiman’ın stiline de yakışacak bir son olurdu. Bu cildi yayınlamış olması beni şaşırttı. Bu kadar chill bir cilt beklemiyordum.
Sonsuz Geceler’e geçeceğim ama hatırladığım kadarıyla ilk 10 ciltten bağımsızdı. Belli bir aradan sonra yayınlanmış.
Bu ciltle ilgili söylenecek bir şey yok.
Seri adına konuşmak gerekirse: Güzel bir deneyimdi benim için. Tarih sevene tarih anlatır. Felsefe sevene felsefesini aktarır. Seride, sevdiğiniz şeylerden bir parça daima bulursunuz. Ve kendi parçalarını da size sevdirir.
Genel bir puan verecek olursam; 9/10 yahut 8,5/10 diyebilirim.
Son ciltle beraber seriye ara vereceğim. Veda demiyorum; çünkü Sandman yeniden okunmayı hak ediyor. Bir gün Sandman için geri döneceğim.
Serinin en uzun cildiydi. Çoğunluğun favorisi olan bir cilt. Bense hayal kırıklığına uğradım.
Sandman, beklentilerimi her zaman tavana vurmuş bir seri oldu. Edebi lezzeti, mitolojinin harmanlanması ve kendince bunları bir şekilde hikayeye yedirmek meziyetli bir iş. Bazı ciltler, özellikle farklı öykülerin olduğu ciltler ağzıma silah sokup kafamı
Aslında 8. cilt için inceleme yapma hevesim yoktu; grip oldum, biraz ağır atlatıyorum ve bu cildin öykülerden oluştuğunu bildiğimden dolayı, genel olarak öykü sevmeyen biri olarak beğenmeyeceğimi düşünüyordum.
Bana güzel bir ders oldu. Sandman serileri içerisinde öykülerini en çok sevdiğim cilt oldu. Bu cildi nasıl öveceğimi bilemiyorum. Öykü
Eser hakkında hiçbir bilgim yoktu okurken. Bir arkadaşımın hediyesi. Kısa sürede bitiririm deyip okumaya başladım.
Sanırım kitabın dili ile başlamalıyım. Dönemi gereği ve Hıristiyanlığı da yüceltme uğraşı verildiği için şiirsel, süslü bir dil kullanılmış. Bu süslü dili ben de yazar gibi süsleyerek anlatmak istiyorum. Çünkü gerçekten mor nesirin
Bu tiyatro oyunuyla tanışmama vesile olan kişi Neil Gaiman’dan başkası değil. Öylesine büyük bir zeka ki, Sandman serisi için nokta atışı uyacak bir esinlenmede bulunmuş. Shakespeare zekasından az kalır yanı yok.
Shakespeare için 200 üzeri IQ’ya sahip olduğu söylenir. Zekasındaki yüceliği gördüm. Oyunu beğenmedim açıkçası. Fakat Shakespeare’in sunduğu metaforlar, absürt aşk komedisi, ironi, gerçek ve düş, ve insanın doğasını çözümlemiş aklı sahiden etkileyici.
Bilinçaltı üzerine teşhisleri ve aşka dair nükteli tutumunu sevdim. Eserlerindeki karakter öldürme sevdasından çokça bahsedilir. Bu eserinde, eser içerisinde sergilenen bir tiyatro oyununda karakterlerini bir bir indiriyor. Sanırım kendi eserlerini de selamlamış.
Uzunca bir inceleme yazmayı düşünüyordum. Vazgeçtim.
Shakespeare, okuruna karşı alaycı bir tutum sergilemiş. Bunu muzip bir dille yapmış olmasına rağmen onun Oyununa gelmeyeceğim.
Oyunun anlatmak ve aktarmak istediği şeyler, kapanışta müthiş bir dille vurgulanıyor: Shakespeare oyunu okuduğumuz için ağdalı, fakat çok temiz bir dil. Tekrar tekrar okudum son sahneyi.
Yaşananlar muhtemelen Bottom’ın rüyası. Tabii ki sadece onun değil. Bir Yaz Gecesi Rüyası, aynı zamanda okurun da rüyası.
Yedinci cilt, serinin en güçlü hikayelerinden birini sundu. Morpheus ile Hezeyan’ın, Yıkım’ı arayışına şahit olduk. Kendi adıma bu cildin bir başyapıt olduğunu söyleyebilirim.
Nereden başlayacağımı bilemiyorum: Yıkım’ın yaşam felsefesi edinilecek konuşmasına methiyeler mi dizmeliyim; sonsuz yaşama sahip Rüya ve Hezeyan’ın, yolculuk süresince
Bu ciltte öykülerden öykülere sürüklendik. Eğlendiren, düşündüren, şaşırtan; kısacası tüm duyguları hissettiren bir cilt oldu. Gaiman’ın kıskandıracak kalemi ve zihni var. Pek de kıskanamıyorum çünkü bambaşka seviyede. Zaten tarzlarımız da zaten hiç uyuşmuyor. Mitolojiye veya tarihi bir olaya yorum getirme işi benlik değil.
Kardeşlerin de sahne
Açıkçası Bizimkinin ön planda olmadığı ciltleri sevemedim. Yok oradan bağlanmış, yok buradan şu çıkmış, beni bir türlü yakalayamadı bu ciltler. Tamam, bunlar tabii ki güçlü bir yazar yetenekleri. Fakat Sandman’i daha çok tanımak, daha çok görmek istiyorum. Bu durum serinin akışını ciddi biçimde zedeliyor.
Rüya Kral’ına Rockstar derken bu kadar ciddiydim işte. Olmuyor onsuz. Sevmek tek kişiyle olacak iş değil. Sevilmemek de öyle. İstiyorum, Düş’ü, görmek istiyorum.
Kvothe olsa görmesem de olur. Auri’nin tekil hikayesini bile neredeyse Kvothe’un hikayesinden daha çok seveceğim. Elodin için de aynısını derim. Yahut Fitz yerine Soytarı’yı, Dokuzparmak yerine Jezal’ı, Arthur Dent yerine Ford Prefect’i okurum. Yadırgamam.
Sandman’de bu durum olmadı. Bu iyi mi kötü mü bilemedim. Karakteri sevdik sevmesine, e kardeşim aşk duyulan bir kadını özler gibi özlüyorum seni. Bak adam yazmış, uğraşmış, özlemeyeyim seni.
Eh, tabii ki bu kadar yazıdan sonra olumsuz görünecek değerlendirmem, ama öyle değil.
Kadın karakterlerimizi sevdim. Hepsini de beğendim. Ancak özellikle Wilkinson’a ayrı bir sempati duydum. Gaiman iyi iş çıkarmış. Hikaye iyiydi, Barbie’yi daha önceki 1. veya 2. ciltte görmüştük, tam hatırlayamadım şimdi.
Şimdi sorun dediğim kısım; yani Morpheus’un az yer alması ve bunun okuyucu üzerinde kötü bir etki bırakmasına geliyor. Ana tema Bizimkinin hikayesi olmadığında, okuyucu negatif etkileşim alabiliyor.
Gerçekten ilginç bir ilerleyiş var. Önceki cilt tavanı delip geçerken bir sonraki cilt sönük kalabiliyor.
Bu cilt yoğun mitoloji içeriyor; İbrahimi dinlerden; İskandinav’dan; İncil’den; Mısırdan; Asya’dan.
Son günlerde oldukça keyifsizim. Bu kadar kaliteli bir cildi daha tutkulu okuma fırsatı kaçırmış olmama üzüldüm. Bu cilt, ikinci ciltle beraber tepede yer alıyor benim için. Mitlere ve ‘dinlere’ sağlam eleştiriler vardı.
Serideki en hoş durum, Düş
Üçüncü cilt, 4 kısa öyküden oluşuyor. Serinin devamını etkileyecekler mi bilmiyorum, fakat anime izleyenler bilir ki fiil bölümlere benzer bir cilt olmuş. Beğenmedim.
İkinci cilt hype yaparken, bu cilt dibe vurmuş. Öykü, roman yazımından daha zordur benim için. Kedi haricindeki öyküleri beğendim. Ölüm’ün de fevkalade karizması olduğunu söylemek gerek. Son bölümde görünce, bir ölüm gibi kapanış ona bırakılınca, ayrı bir hava katıyor. Ağırlığını hissediyorum.
Temponun aksaması hiç hoşuma gitmedi. Belki öyküleri daha çok sevebilirdim. Gerçekten sevebilirdim. Ama tempo öyle bir aksamış ki, hüsran duymak durumunda kaldım. Sanki Gaiman’ın aklına birkaç öykü akın etmiş ve bunları kağıda dökmek istemiş gibi bir hava sezdim.
Bu cildi fiiller diye özetlemek en mantıklısı sanırım.
İlk cildin tam anlamıyla bir başlangıç olduğundan bahsetmiştim. Kabusların karizmatik lordunu tanıma fırsatı bulamadığımı dillendirmiştim. Fakat eyvah eyvah. İkinci cilt el yakıyor.
Açıkçası Gaiman’ın her yapıtının neden hep övüldüğünü veya abartıldığını anlıyorum. Sandman, insanların muhakemesini etki altına alıyor. Farseer’ı okurken başyapıta
