Akış
Ara
Ne Okusam?
Giriş Yap
Kaydol
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
1000Kitap Android UygulamasıÜCRETSİZ – Google Play'den indirin
1000Kitap iOS UygulamasıÜCRETSİZ – App Store'dan alın
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.37.7
K
K
@driveinthenails
69 okur puanı
Ekim 2018 tarihinde katıldı
Uzunca bir aradan sonra Blacksad hikayesine döndüm. Okudum. Tabii ki beğendim.
Blacksad, okuma konusunda inanılmaz bir güven veriyor. Belli bir standart. Belli bir kalite. Aşağısına düşmeyecek. Şüphem yok. Daha fazlasını verebilir. Kesinlikle.
Komik bir tesadüf ki Oppenheimer'ı izleyeli uzun bir zaman olmadı. Benim için. Sosyal medyada hype olmuşken ben pek de hype olmamıştım. Blacksad'a dönüş yaptım. Bu sayıda anlatılan hikaye hoş bir tesadüf oldu. Böyle tesadüfleri daima severim.
Blacksad, ilkbahar esintisi gibi hissettirmiştir bana. O tatlı esintinin tenimi yalamasından hoşlanıyorum. Hafif bir esinti. Kısa bir esinti. Fazlasını arzulatan bir esinti.
Hikaye hakkında söylenebilecek pek bir şey yok. Bolca siyasi eleştiri, Oppenheimer'ı bir çeşit yorumlama, komik bıyıklı adama ve döneminin ideolojik furyasına güzel bir selam.
Batıl inançlı olmayan kara kedimiz ise, kara kedi uğursuzluğunu daima kendisine yaşatan bir adam.
Daha önce de söylemiş olmalıyım. Neil Gaiman, bir şeyler anlatmayı fazlasıyla seven birisi. Ayrıca, bir başka anlatıyı yorumlamak onun hobilerinden biri olsa gerek. Biraz düşününce, Neil Gaiman’ın bazı eserlerinde onunla yakın arkadaş oluyoruz. Gün içi yaşadığı ilginç, sıradan, yahut anlatmaya değer gördüğü herhangi bir durumu yakınıyla paylaşıyormuş gibi.
Yani. Düşündüm. Düşünme kısmı uzun sürmedi. Değerlendirilebilecek bir eser değil. Vurucu değil. Öğütleyici değil. Mistik hikayesine çekebilecek kadar uzun ve derin değil. Öylesine bir anlatı. Hislerim bu yönde.
Okumasam da olurdu.
Hain yazar. Sandman eseriyle gönlümde taht kurmamış olsaydı, mesela bu çizgi romanına daha ağır yorumlarda bulunabilirdim. Çünkü onun anlatım tarzını bilmiyor olurdum.
Neil Gaiman’a aşina olmayan biri okumamalı. Muhtemelen daha sert yorumlarda bulunacaktır.
Uzunca bir sürenin ardından herhangi bir şey okuyabildim. Güzel de oldu.
Hikaye, karakterleri henüz oturmamış iki karaktere ve gelişimini tamamlamış, fakat şartların onları sürüklediği değişime tabi iki karakter olmak üzere dört farklı karakter bakış açısı sunuyor. Bir de jokerimiz var. Joker diyorum çünkü hatırladığım kadarıyla iki kez POV
Okur Takip Önerileri
Mezarlık Kitabı, neredeyse Neil Gaiman'ın tüm kitaplarında karşılaşabileceğiniz mistik, gizemli ve öğretici yönüyle okuma lezzeti sunuyor.
Mezarlık Kitabı, bir çocuğun süzgeçsiz ağzı kadar doğal, sahibinin iş dönüşünü bekleyen dost bir evcil hayvan (tabii bu dostlar genellikle nankör kedilerden ziyade köpekler olur) kadar hüzünlü.
Neil
Bozkurtların Ölümü, kısmını bitirdim.
Milli duyguları kabartan, milli değerleri yücelten enfes bir roman. Atsız, tasvip etmediğim ırkçı yanından nefis bir eser çıkarmış. Ve Türklerin gerçek dinini, gerçek atalarını bizlere anlatmış.
Kendimce bulduğum en büyük kusur, dildi. Aslında Atsız’ın Çinlileri anlatırken onlardan sürekli olarak meşum
Üçüncüye okudum. Ve yine etkiledi, yine sarstı. Böylesine bir eser, bir çizgi roman; inanılmaz. Keşke Alan Moore'un dehasının birazına sahip olabilseydim. No comment. Başyapıt.
Ne söyleyeceğimi bilmiyorum. Tarih, fantastik, felsefe; bu üç konu, ancak böylesine muhteşem harmanlanabilirdi.
Anlamıyorum. Gerçekten anlamıyorum. Sürüsüne olay, sürüsüne iç içe geçen hikaye ve sürüsüne zor terimler barındıran bir eser, nasıl böylesine akıcı olabiliyor? Bunun bir tek sebebi olabilir: İhsan Oktay Anar’ın düşü olduğumuz için, eserine karşı böylesi bir hayranlık duymamızı istemiş olabilir.
Bir eserin bu denli yoğun, aynı zamanda bu denli yalın olduğunu da ilk defa görmüş oldum. Kurgu hiçbir şey anlatmıyorken, aynı zamanda her şeyi anlatıyor. Eserin ana teması da tezat düşüncelerin ve fikirlerin bir araya gelmesinden oluşuyor.
Yer yer sıkıldığım kısımlar oldu, fakat böylesi yoğun bir eserde bu durum göz ardı edilmeli.
Eserdeki üslup, tarih kitaplarına benzer nitelikteydi. İhsan Oktay Anar, Sarayından dilencisine, o tarihin tüm düzenini fazlasıyla detaylı anlatmış.
Eksik gördüğüm kısımlar tabii ki oldu. Fakat eserin fazlalığı, o ufak tefek eksiklikleri balık yemi niyetine ham yapar.
Kendime kızgınım. Fantastik eser okumayı seven birisi olarak hep yabancı yazarlara şans verdim. Puslu Kıtalar Atlası’na bu kadar genç şans verdiğim için haksızlık yaptığımı düşünüyorum. Epik fantastik kurgular yazan, büyü, kılıç, pırt, zort, ekleyen vasat yabancı yazarlara yer verip, böylesine büyük bir aklı ertelemişim.
Böyle fantastik eserleri de ayrıca seviyorum. Çünkü, bunu söylemekten zevk alıyorum: Herkese hitap eden fantastik bir eser. Nasıl ki Farseer serisi için aynı şeyi söylemişsem, gönül rahatlığıyla bu eser için de aynısını söyleyebilirim.
Karanlığın Olduğu Yerde Umut da Vardır
Filmini duydum ama izlemedim. Genelde kitaptan filme uyarlanır, Pan’ın Labirenti’nde tersi bir durum yaşanmış.
Okuyacaklar için öncelikle belirtmek istediğim şey yazarın dili ve kitabın çevirisi. Müthiş. Özellikle çeviriye bayıldım.
Pan’ın Labirenti, karanlık ve masalsı hikayesiyle okuyucuyu sürükleyen bir kitap.
Acıklı, karanlık ve daima umut
Çok ama çok yoğun bir okuma oldu. Yorucu ve açıkçası sıkıcı bir deneyimdi. İlk başlarda her şey güzeldi; gizemli, büyük bir evren vardı karşımda. Fakat bir hikaye bitip, bir yenisi başlayınca, İstanbul trafiğinin beş dakikalığına açılıp, üç saatlik kilit olmasına benzer bir döngüye girdi. Romanın akıcılığı durmadan düşüp yükseliyor. Bu tarz bir
Kelimenin tam anlamıyla müthiş bir ciltti. Arka planda dönen üç farklı hikaye vardı. Ve özellikle bir hikayenin düğümü sürprizlerle dolu bir şekilde çözüldü. Müthiş.
Yazarın kalemi çok sağlam. Az sayfaya fazlasıyla öz bir iş sığdırmış. Hayvanlar üzerinden verilen ırkçılık teması güzeldi. En iyi tarafı ise bunun aptalca ve gerzekçe olduğunu bir kez bile söylemeden yansıtması oldu. Sınır denilen yer öyle güzel anlatılmış ki The Pianist izlediğimi sandım.
İkinci cilt, dinlerin çarptırılması sonucunda cahil, kötü niyetli ve makam sevdalısı insanların nelere evrildiği güzel sunulmuş. At gözlüğü takıp, inandığı kitabın bir sayfasını bile okumayan, fakat dinini başkalarından dinlemeyi seven insanların ne denli bedbaht şeyler yapabileceğini anlattı.
Hikayede ince ve güzel bir detay var. Yazar bunu çok güzel bir şekilde yedirmiş. Yazar, Hıristiyanlığı kötülemedi. Bazı sahneler öyle hissettirdi ama kesinlikle öyle bir amacı yok. Hıristiyanlığın iyi öğretilerinin doğru kullanıldığında insanlık üzerindeki olumlu etkilerini gösterdi. Ve bunu ideoloji karmaşası yaşayan biri üzerinden yansıttı. Güzel ve hoş bir detaydı. Okuyup bitirdikten sonra fark ettim.
Romancılıkta Robin Hobb’ın kalemine bayılırım. Fevkalade ölçülü bir kaleme sahiptir. Çizgi roman kısmında ise Guarnido bu konuda favori olmuş olabilir.
Neil Gaiman’ın sorununu buldum. Usta bir kalem olmasına karşın acemi yazarların sahip olduğu hastalıktan mustarip: Yazdığı şeyleri silmeye kıyamıyor yahut her yazdığının iyi olduğuna inanıyor.
Gerçekten başka bir açıklaması yok.
Neil Gaiman herhangi bir yayınevine bir eser götürdüğünde o eser vasatı aşmıyorsa bile kabul edilir. Benim yayınevime gelse, ben de kabul ederdim, yalan yok.
Fakat birileri Gaiman’ı bu konuda uyarmalı. Aklına gelen her öyküyü ve hikayeyi kaleme döküyor, objektif bir gözle okuyamadığına eminim. Bir konu aklıma geldiğinde, o hikayenin ne kadar kaliteli olup olmadığını düşünürüm. Gaiman çıtayı o kadar yükseltti ki, bu öyküleri sırf çerezlik yazıyor olsa bile ben bu tarz işlerini kötü olarak algılıyorum. Gaiman’ı gömüyorum, sebebi ise Sandman’de yaptığı harika işlere şahitlik etmiş olmam. Bu hakka sahibim. Gaiman’ın kendisi bana bu hakkı verdi.
Pelerinli Süvari’ye Ne oldu?, dört ayrı öykü kapsıyor. İlk ve çizgi romanın da asıl öyküsü olarak geçen öykü için vasat diyorum, geri kalanına vasat bile diyemiyorum.
Bu adam tekrardan Sandman seviyesine çıkmadığı sürece eserlerini beğenmeyeceğim sanırım.
Epey uzun bir sürenin ardından ilk defa bir şeyi okuyup bitirebildim. Nereden başlanmalı, bilmiyorum. İnceleme yapmak bile bana garip geldi.
Çizimler güzel ve sadeydi. Bir film izliyormuşçasına keyif aldım.
Bu çizgi romandaki en sevdiğim husus, az sayfaya yedirmeyi becerdikleri olay örgüsü. Geçişlerin sadeliği çok hoşuma gitti. Olgunlaşmadan geçirilmiş hissini finali haricinde vermedi.
Blacksad, okumaya devam edeceğim bir seriymiş gibi duruyor. Üst seviye bir yapıt olarak görmesem de hikayeyi sevdim. Dedektifimizi de ayrı sevdim. Mesajlarını beğendim. Eleştirilerini beğendim.
Ve içtenlikle söyleyebilirim: bir başyapıt olarak nitelendirmeseniz bile okurken keyif alacağınıza inanıyorum.
Blacksad 1 - Gölgeler Arasında Bir Yerde / Arktik IrkJuan Diaz Canales · Yapı Kredi Yayınları · 201244 okunma
İlk kısım, efsanevi Joker karakterinin ortaya çıkışını anlatıyor. İkinci kısım ise Green Lantern ile Batman’in ortak hikayesine sahip.
Açıkçası Joker’i sönük buldum. Ledger Joker’i o kadar müthiş bir tipleme ki, onun seviyesinde bir Joker tiplemesi aradığım zaman hüsrana uğruyorum. Fakat şöyle bir durum var: Ledger Joker’i olmasaydı, ben yine bu çizgi romandaki Joker’i başarılı bulduğumu söyleyemezdim. Eksikleri olan, karakteri daha tam olarak oturmamış bir Joker’di.
Sinemada gördüğümüz tüm Joker tiplemeleri oturaklı. Çünkü ellerinde sürüsüne materyal var. Joker efsanesinin doğuşunu ister istemez daha iyi bekliyordum. Ama sorun değil. Müthiş bir karakter yaratılmış ve öteki yazarların bu harika tiplemeyi geliştirmesine fırsat sunulmuş.
Joker karakteri haricinde hikayeyi iyi bulduğumu da söyleyemem. İlk kısım için vasat diyorum.
İkinci kısım, her anlamda ilk kısımdan daha kaliteliydi; gizem, polisiye, aksiyon ve gerilim: Verilmek istenen şeyler layıkıyla yerine getirilmiş. Green Lantern’ı görmek de güzel oldu açıkçası. Farklı bir heyecan katmış.
Bir de üçüncü kısım var, dillendirilmesi gereken kısım: Batman karakterindeki tutarlı gelişim. Okurken biraz geç fark ettim. Batman karakterinin DC için ne kadar değerli olduğu açıkça görülüyor gerçekten. Üzerine çok düşülüyor.
İtirafta bulunmak gerekirse bu kadar kaliteli olacağını beklemiyordum. Eski çizimler, kullanılan dil, hikaye ve olay örgüsü… Gerçekten çok beğendim. Bir kahramanın doğuş hikayesi olarak verilmek istenilen her şey başarıyla yerine getirilmiş.
Batman’i sevmem açıkçası. Daha doğrusu ayılıp bayıldığım bir kahraman hatırlamıyorum. Fakat Batman’in
Batman ismiyle piyasaya sürülen, fakat daha çok ‘Bruce Wayne’ başlığını hak eden bir çizgi roman. Bruce’u, 18 yaşındaki Bruce’u okuyoruz. Sanırım asıl evrenle bir bağlantısı yok. Yani bağımsız Batman hikayesi.
Beğenmediğimi söylemeliyim. Hikaye çok basit: Zenginlere, zenginliğe karşı savaş açan anarşist, Gecegezenler adlı grup, Gotham
