İlk okumaya başladığımda klasik bir kurgu, rutin öğretilerin Vedaların konuşmaları, ya da Buddha ' ya ulaşınca çile doldururken yaşadıkları ve aldıkları öğütler olacak diye düşünmüştüm. Ama hayat yolculuğumuzun ta kendisi aslinda Siddihartha. Vazgeçmek gerçekten vazgeçmek mi acaba? Ya da vazgeçtiğim zaman mi akış başlayıp su yolunu buluyor. İki arkadaş gerçeğin peşinde Siddihartha yöntemi yanlış bulup hayatın içinde arıyor, digeri tamamen izole ediyor hayattan kendini. Ama su akmaya devam ediyor, türlü hikmetler anlatiyor, gösteriyor su. Kimi üstünden geçiyor, kimi oturup dinliyor, kimi izliyor suyu. Ama su hep akıyor, hep anlatiyor. Bedel ödüyor Siddihartha yediği guzel yemeklerin, mutluluğun, sabrın, aşkın, baba olmanin bedelini.Niçin oruç tuttuğunu, niçin düşündüğünü niçin sabrettigini anliyor ve kerameti; yasayarak, yaralanarak.Aslinda herkesin de kendi hayatinin bilgesi oldugunu fark ediyor, herkes anne olmanin, baba olmanin evlat olmanin, insan olmanin bedelini odedigini fark ediyor. Ve su hala akiyor, peki su akiyorsa her durumda insan niye bedel odesin ki? İnsan secimlerinin bedelini öder, hikmeti anlar,kemale erer ve su yine akar,daha iyi anlıyor.
Ben de şunu anliyorum, hikmet sahibi olmak ,Yaradan 'a ulaşmak için bir öğretiye bir öğretmene ihtiyac yok. Kisi kendi içine baksa, yaşadıklarının anlamını cozse yeterli.
