Oturmamış karakter, net olmayan bir dil, öz eleştiriden yoksun bir ruh kadar yoran bir şey yok; hak edilmemiş bir ego kadar yavan, üzerine düşünülmemiş bir cümle kadar toksik.
Kitleler içinde bulundukları, biçimden yoksun, kaotik ortamı telafi etmek için daima bir “Lider” üretirler ve tarihte birçok örneğini gördüğümüz gibi, bu lider mutlaka sonunda kendi şişirilmiş ego-algısının kurbanı olur.
Keşfedilmemiş Benlik - Carl Gustav Jung
Hiçbir "Ego" yoktur ki, yalnız kalındığında kendini ortaya çıkarsın. Ama eğer o yalnızlık halinde bir başkasının kendi hakkındaki değer yargılarını düşünmeyi tercih ederse, "Ben" bu seferde zihinde yaratılan ötekilerin rollerini düşünerek kendini yeniden randomize eder. İlk başta söylediğim ise pek çok kimliğe bürünüp, bir sürü rol aldığımız çoklu benlik evrenimizde bir öteki yaratılmadığında oluşabilecek bir durumdur. içaforiz
Arzu ile gelen deneyim büyümeye ve ilerlemeye yönelik bir etki yaratıyor. Buradaki kilit nokta şu? Neye olan arzu? Ego neye aç? Neyle beslenmeli ki amaç büyümek ve ilerlemek olsun?
Bilgi mi?
İrade mi?
Dayanıklılık mı?
Yoksa herşey mi?
Tüm bu kavramlara olan açlık dindiğinde, hiç istek kalmadığında ne olur?
Ölüm ile gelen bir başka dönüşüm mü?
“bu
benim başıma neden geldi?…”
cümlesi, içinde muhteşem bir ego ve
niteliksizlik barındırıyor.
sen kimsin ki, bu durum senin başına
gelmesin..
yaşamda her şey, herkesin başına
gelebilir. ve sen herkesten “biri’sin.”
.
Ego ve ruhun istekleri
Siz ne düşünüyorsunuz?
Bana göre ego da istese ruh ta istese farketmez. Hareket olmadan bunlar sadece düşünce ve istekten ibarettir. Ego, ruh, nefs, akıl vs istekler soyut kavramlardan ibarettir. Somut hale getirilmeyen her soyut eylem, uyanıkken rüya görmeye benzer. Yani kişi uyanıkken de rüyadadır. Egonun ve ruhun isteklerini beyin hareket et komutuyla makinaya yani bedene hükmettiremiyorsa, sadece düşünceden ibaret kalır. En azından dile veya ele vurmalı ki ortaya bir eser çıksın. Ortaya çıkmamış, somut hale gelmemiş hiçbir şeyin kıymeti yoktur.