parmaklarım arasında duran sigaranın külü uzun süredir dumanını çekmediğimden olsa gerek kendi kendine bitmişti. son bir kere derince çektim içime ve balkondan aşağıya attım sigarayı. içeride uyuyan, ruhunun güzelliği yüzüne yansımış adam beni sigara içerken görse kızardı, biliyordum.
ellerimi hızlıca yıkadım, kokudan da arınmam gerekiyordu. üstümdekileri kirliye atıp hızlıca bir duş aldım, dişlerimi de naneli bir diş macunuyla fırçalayıp kokudan arındığımdan emin oldum. neredeyse haftanın 3 günü kokudan arınmak adına yaptığım bu rutin, aslında beni sadece sigara kokusundan değil, düşüncelerimden de arındırıyordu bir nevi. kendimle veya başka bir şeyle ilgilenmem beynimdeki tilkileri de durduruyor. tilkileri uykuya yolluyordu.