Kendimi herkesten soyutlamak herşeyden uzak kalmam gerek gibi hissediyorum. Ne aileme ne arkadaşlarıma ne de başka bişeylerle uğraşmak konuşmak muhatap dahi olmak istemiyorum uzaktayken bazı şeyleri daha farklı bir bakış açısıyla bakabiliyorsun ,görebiliyorsun, anlıyorsun nedeni bilmediğim pek çok şeyle karşılaşmak yoruyor artık bir süre sonra gerçekten yoruyor öyle uykuyla falan geçecek şeylerde değil he ruh yorgunluğu vücut yorgunluğu hayat yorgunluğu veya yaşanmışlıkların yorgunluğu bilmiyorum içimde bitmeyen bir empati mahcubiyet vicdan merhamet duygusu herşey çok ağır ve zor geliyor gerçekten .Yutkunduğunda kalıyor bazı hevesler boğazında insanın .Değersizlik kıymetsizlik ve etrafında o kadar vurdumduymazlık bilmiyom açıkçası çok yoruyor böyle bir gün ve ya bir gece de olsa başımı yastığa koyar koymaz uyusam hiçbir şey düşünmeden .Bazı söylentiler ara sıra aklıma geliyor kalbim cız ediyor ve nefes alamaz gibi oluyorum 😐 içime akıttığım içime içime ağladığım öyle günler var ki nasıl bitecek bu çelişki ya gerçekten.Meçhull....
Ben sana göre değilim. Uzak dur ,sevme beni. Benden sana hayır yok. Ne olur yakma kendini...
