Kendi gerçeğimde mutluydum. Herkese kapalı, içimdekilere açıktım.
İnsanlar duymaz, insanlar görmez, en yakınların en uzağındadır.
Yaşadığımız o ışıltılı hayatlar, bir telefon vasıtasıyla ışığını daha da arttırabildiğimiz, daha renkli, daha parlak gösterebileceğimiz o hayatlar, kontrastını, doygunluğunu dilediğimiz gibi ayarladığımız o pürüzsüz hayatlar, boyası çatlamış duvarlar arasında, loş ışıkta, yarı doymuş yarı aç yaşanan hayatları karanlıkta bırakıyor sanki.
Okur Takip Önerileri
Birinin yokluğuna alışmak, biraz da kendini unutmaktır. Hatırlanmak kabullenmemeye denk, unutmak da bir pes etme şeklidir.
