Günəş batırdı. Tanımadığı şəhərin yad insanları, Salehin ətrafından keçərkən dönüb ona baxmırdılar. Əslinə qalsa bu Salehin vecinə belə deyildi o sadəcə yaşadığı anın dadını çıxarırdı. İtmiş xəyallardan və ümidsiz ümidlərdən geriyə, ancaq bunlar qalmışdı. Skamya və batan günəş. Bəzən gözü dolurdu, amma sadəcə dolurdu. Gecələr boyu axıtdığı yaşlar,
Okur Takip Önerileri
O bir çocuktu,
Eli yumuk yumuktu
Durduk yere kikirder
Mışıl mışıl uyurdu
Lakin çocuk öldü
Tanrı gördü
Katil insandı
Suç şeytana kaldı.
Söyleyin efendiler,
Bu çağ kimlere yaradı?!
"Tutunamayanlar"ın bəlkədə ən düşündürücü hissəsi :)
Bir odanın içerisinde duvara bakıyor, duvar bomboş.
-"On yıldır bu odanın içerisindeyim" diyor.
- "Naptım ben yani artık sonuna geldim. Kimse de beni uyarmadı. Kötü bir resim asacağım duvara diye hiç resim asmadım. Kötü yaşarım diye hiç yaşamadım."
Acı amma gerçək...
İçərişəhər. 6-cı qala döngüsü. 12 nömrəli ev...
Qapı döyülür, 3 nəfər qara paltarlı adam Şükriyyə xanıma "bizimlə getməlisən",- deyir və çox çəkmir ki, Bakının boş küçələrindən keçib pay-piyada Bayıl qalasına sarı gedirlər. Şükriyyə gözünü açanda özünü kiçik, qaranlıq otaqda görür. Sonra müstəntiqin sorğu-sualı başlayır:
-Bizə göstəriş verilibki səni Axundzadə soyadından çıxarıb, yenidən ata soyadın olan Bejandze soyadına qaytaraq. Yəni ərizə yazıb Axundzadədən boşanmalı və azad olub ata evinə qayıtmalısan. Yoxsa səni qarlı Sibirə sürgün gözləyir.
Bu tələbi heç bir vəchlə qəbul etməyən Şükriyyə bit-sirkə, siçovullar olan otağa salınır.
Məhz bunu qəbul etmədiyi üçün ömrünün 8 ilini Qazaxıstanın o dəhşətli düşərgəsində keçirir. Odun doğrayır, yük daşayır, dərzilik, aşpazlıq edir...
"Təsirli olan isə, bu Əhməd Cavadın keşməkeşli həyatının sadəcə bir hissəsidir"
