Şu ulu Erciyes’i görünce bir türkü yakacak yürek neden yok bende.
Ah Salieri ah, neler çektin kim bilir…
Dostlarla omuz omuza kavgaya girişmenin hayalini kurtardık, Atsız ruhumuza üflerken.
Ne oldu bize? Kim neye yenildi; ete, kemiğe, akçeye?
Yoksa ey Kayzer’in orduları, siz mi mağlup ettiniz bizi?
Gözlerimiz ekranlara bakmaya alışmış;
sınırlıya, düzene, yapılmışa, yapaya…
Bakıyorum da şimdi, dışarıda ne garip bir güzellik var;
yabani, müdahale edilememiş, imarsız, sınırsız, doğal…
Yol hep düşünmek demekti benim için;
yola çıkmak, yolda olmak, yoldan çıkmak…
Belki Yahya Kemal’in de etkisi olmuştur bunda.
Oysa büyütecek ne var değil mi, x=v.t işte!
Kaptan! Dur artık, dur da bir sigara içelim gerçekler demine…
Attila İlhan'ın mısralarında hatırlanan kadınlardan biri de sensin artık.
Hiç duymayacak bunu İsmet Özel ama Şivekar'a senden bahsettim.
Atsız bilse kızar mıydı,
Geri Gelen Mektup 'un zarfına seni koyduğumu?
Turgut Günay'ın Düşünce 'sinin redifi,
Hüseyin Cavit'in isyanındaki ateşsin.
Nazım Hikmet içerdeyken,
On kere senin etrafında döndü dünya.
Eşim, dostum, arkadaşım görmesin diyerek,
Saklıyorum ben de seni bu satırlara.
Aralık, 2020
Malatya
Bu uzun ince yolda giderken, çoğu zaman geceleri gündüzlerden daha fazla ilerledim.
Okur Takip Önerileri
256 syf.
·
Puan vermedi
“Senindir bizi terk eden tanrıların payesi.” 
M. Bahadırhan Dinçaslan