Yoksulluğun Dile Geldiği Kitap
Yoksulluğa alışmış Christine'nin zengin teyzesinin yanına gitmesiyle yaşadığı sarhoşlukla başlıyor kitap, daha sonra gelişen olayları karakterin coşkusuyla ters orantılı bir coşkuyla okudum. O sevinçliyken ben sıkıldım, o umutsuzken ben canlandım. Hayatı olumsuz yönlerinden ele alan, onu yaşayan karakterleri daha doğrusu kurguları okumayı hep daha çok sevmişimdir. Christine'nin zenginlik sarhoşluğu yaşadığı kısımlardan çok umutsuz ve ne kadar zıt olsa da isyankar olduğu kısımları okumak daha çok sevindirdi beni. Karakterlerdeki isyan duygusunu, hayatın onlara vermediğini, devletin onların elinden çaldığı yaşamın ne olduğunu bildiklerini okumak içimdeki isyan duygusunu körüklüyor. Christine'nin ayılma günlerini okumak ne kadar zevk verse de bir süre sonra monotonlaştı- derken tramvayda biriyle tanıştık. Unutamayacağım bir karakter oldu Ferdinand. Onun düşüncelerini uzun uzadıya okumak, sefaletini dile getirişindeki siniri hissetmek.. Günümüz başarılı ama olanağı olmayan insanları hatırlattı bana. Hatırlatmak değil aslında direkt o insanlardı Ferdinand. Spoiler olur mu emin değilim ama umutsuzluktan intikama dönüşen sonu gerçekten çok beğendim.
Kitabın dili akıcı, anlaşılması kolay. Başlarda Zweig yazmamıştır bunu, çevirmen kötü çevirdi herhalde diye düşünmüştüm ama sadece kurgunun basitliğiymiş. Sonrasında diyaloglar ve olay anlatımı çok zevkli hale geldi. Okunmasını kesinlikle önereceğim bir kitap değil ama eğer bu tarz yoksulluk, statü farklılığı, vb. kurgular okumayı seviyorsanız okunabilir. Hatta 
Aspidistra ve 
Açlık kitaplarını da okuyabilirsiniz.
·
183 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.