vefa, dostluk...
Tekel fabrikasının müdürüydü Numan Bey. Gözleri görmez olmuştu ansızın. Geçirdiği ameliyatlar bir yarar sağlamamıştı. Her pazar babam mutlaka ziyaret ederdi onu. Giderken beni de götürürdü. “Ona asıl şimdi destek olmamız gerek” derdi. Elini Numan Bey’in gözlerinin önünde tutar, “Bir gölge falan görüyor musun?” derdi. “Galiba görüyorum” derdi Numan Bey. “Düzelecek, gözlerim açılacak” derdi babam. “Açılacak” derdi Numan Bey. Babam, onun bir gölge falan görmediğini, gözlerinin bir daha açılmayacağını biliyordu. Gölge falan görmediğini, gözlerinin bir daha açılmayacağını Numan Bey de biliyordu. Babam ona umut verirken, o da babama umut vermeye çalışıyordu.
Sayfa 11Kitabı okudu
·
1 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.