Öncelikle belirtmeliyim ki; kuzeyde yaşayan bir Ankaralı olarak, hikâyelerdeki Ankara ile ilgili enstantaneler, ben de lâtif duygular uyandırdı. Özlüyoruz hâli ile ve beni özlediğim o sokaklarda dolaştırması çok hoştu. Betimlemeler harikulâde idi. Ve çok özgün buldum. Meselâ "Karısı gidince evin yoksulluğu doldurmuştu onun yerini. Soğumuş bir çay gibi olmuştu evin içi. Bir evi yuvaya dönüştüren sıcaklıkta gitmişti onunla..." muazzam bir teşbih ve okurken kahramanın duygusunu kesinlikle geçiriyor insana... Anadolu'nun samimiyetini buldum diyebilirim hikâyelerde... En beğendiğim ve hüzünlendim hikâye, "Babam Terzi Ben Çocuk" oldu... Genelde terzilik mesleğinden bahsetmiş bunun sebebini merak ettim, bir de "Üç İyidir" hikâyesinde geçen ton ton dedemiz nerede? Hâlâ hayâlimde bağlayamadım o hikâyenin sonunu... Acaba Dede nerede?

Döngel DünyaEthem Baran · İletişim Yayınları · 2019601 okunma

·

67 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Yasemen