....𝑂𝑔𝑢𝑧𝑐𝑢𝑔𝑢𝑚 𝐴𝑡𝑎𝑦𝑖𝑛....𝐾𝑜𝑟𝑘𝑢𝑦𝑢 𝑏𝑒𝑘𝑙𝑒𝑟𝑘𝑒𝑛...
kitap;
'kalabalık bir topluluk içindeydi. başarısızdı' cümleleriyle başlar, 'Ben buradayım sevgili okuyucum, sen neredesin acaba?' cümlesiyle biter. farklı iki hikayeden alınmış bu üç cümle kitabı özetlemektedir sanki......
bu sekiz öykü arasında en beğendiğim öykü; kitaba adını vermiş olan 'Korkuyu beklerken'. konu, yapı ve anlatım olarak Tutunamayanlar'a en yakın bulduğum öykü.......
Beyaz mantosu ile bir anda dağılıverdiğiniz kitap unuttukları ile daha da darmaduman ediverir
şüphesiz kitaptaki en iyisi yine Korkuyu beklerken ismine sahip hikayedir. Korkuyu beklerken' de hikaye sokaktaki köpeklerden bile çok fazla korkan bi adamın- bir tutunamadığının farkında olan- kendilerini gizli bir mezhep (ubor metenga) olarak tanımlayan birilerinden bir mektup almasıyla başlıyor. mektupta evden dışarı çıkmasının kendi zararına olacağı belirtliyor. kahramanımız mektubun içeriğini ölü diller uzmanı arkadaşına danıştıktan sonra anlıyor, başta işine gidip gelmekte bir sakınca görmezken birkaç gün içinde eve kapanıp adımını dışarıya atmama kararı alarak korkuyu beklemeye başlıyor.
bu öykü de okuduğum monologları şimdiye kadar hiçbir kitapta okumadım.
_yalnız yaşayan insanların, kendi içlerinde başlayıp biten eğlenceleri vardır."
_bütün hayatim ayiklamakla geçti, gene de bitiremedim süprüntüleri atmayi
Veee....
Kitabın bence en etkileyici cümlesi de yine Unutulan'dan:
"seni çok mu yalnız bıraktılar sevgilim?"
