Von Bötticher'e göre gözlere güvenilmezdi; beyne resimler gönderiyorlardı. Daha güçlü bir şey vardı; iç yüzü açığa çıkarılamayan, midenizi karıştıran, burnunuzun kapısını çalan muğlak, hüzünlü bir kayıp göç özlemi. Veya bundan geriye ne kalırsa. Kokular hayvanlarda henüz beyinlerinin ön sıralarında yer alıyordu, bizde ise beynimizin dibine gömülmüşlerdi. İki ayak üzerinde dik yürümenin sonucu buydu. Önce görüp sonra kapıyorduk; milyonlarca yıldır böyleydi bu.
Sayfa 54
·
40 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.