KALBİN HAYKIRIŞI
Her şey karmaşanın düzenine kapıldı, gidiyor. Her kurtuluş çabası daha da batmama neden oluyor. Gözler her kapandığından aynı olay oluyor. Hep aynı şeyleri düşlüyorsun. Herkesin düşlediği şeyleri. Özel olmayan birçok kişinin yaptığı ve hâlâ yapabildikleri şeyleri yapmak istiyorsun. Ama hayat bu kadar mı? Herkes aynı geldi aynı mı gidecek?
Diğerlerini bilmem ama ben sorumluluk istemiyorum daha fazla. Sadece kitap satırlarında veya ancak yıllar sonra değeri bilinecek bir tablonun içinde dünyayı izlemek istiyorum. Sevilmek ancak sevmemek, kalabalık ama yalnız olmak, huzurlu ama melonkolik...
Keşke bu kadar olsam. Keşke mutluyken mutsuz, üzgünken neşeli olmak istemesem. Keşke yerin en derinliklerinde herkesin mutlu olduğunu bilerek tek başıma yapayalnız yaşasam. Sadece ben ve kitaplarım...
··
29 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.