Sağlam ve sağlıklı duran bir sürü kadın,çürük ve hastalıklı Leyla'ya akıl veriyor mütemadiyen.Bildiklerini varsaydıkları her şeyi, biliyorlar gibi konuşuyorlar.Biliyor gibi sevişiyor,biliyor gibi ağlıyorlar.Onların o yapma gözyaşlarını bir tek ben görebiliyorum ama bunu suratlarına vuracak kadar kelime bilmiyorum.Çok okuyorum ama çok konuşamıyorum.Okuduğum her şey kafamın içinde sıkışıp kalıyor.Dilim ile beynim arasındaki kontağı kaybetmiş olabilir miyim? Olabilirim.