Yüzyıllık HazEvet Yüzyıllık Haz diyorum çünkü gerçekten öyle. Bana göre kitap yüz yılın değil tüm zamanların en iyi kitabı. Okurken yaşadığım hazzı anlatmam için yeni bir kitap yazmam gerekir. Çünkü kitabı anlatmaya inanın kelimeler yetmez. Kitabı hala okumayan varsa dünyanın en şanslı kişisi olabilir bence. Böyle bir kitabı sıfırdan okumaya başlamak için hafızamı sildirir miydim? Kesinlikle tereddütsüz sildirirdim. Bana göre Yüzyıllık Yalnızlık kitapların tanrısıdır. Karakter ve konu analizi yapıp okuma zevkinizi azaltmak istemiyorum. Ben şimdiden vasiyetime ardımda kalanların bu kitabı muhakkak okumaları gerektiğini ekledim bile. Kitaba başladığınız anda kitaptan sıkılabilirsiniz. Hatta karakter bolluğu ve birbirine yakın isimlerden dolayı oluşan karmaşayı da çözmekte zorlanabilirsiniz. Fakat bu zorluklar sizi hiç yıldırmasın. Okyanusun dibindeki istiridyeye ulaşması da zordur. Ama içinden çıkan inci size yorgunluğunuzu unutturur. İşte Yüzyıllık Yalnızlık da tam olarak böyle bir kitap. (Not: Gabriel Garcia Marquez'in akrabası felan değilim! =)
*****
< !NOT! >
"İncelememin bundan sonraki kısmı
tam anlamıyla spoiler denebilecek
bir görüş belirtmese de
kitaba dair işleyiş konusunda
birtakım bilgiler içermektedir."
Yazarın kendi yaşamsal gerçeğini kurguya döktüğünü düşündüğüm bu romanı, bi nevi kendi yalnızlığının her bir parçasını bir karakter şemasında oturtarak bize sunmuş..
Büyülü gerçeklik akımı ile Marquez sayesinde tanıştım. Hem sade, hem de pasta süsü kıvamında bir lezzet bırakarak biçim verdiği anlatışı, belki de dışarıdan tekdüze gibi görünen yaşantısına kendi hayal gücü ile bir kez daha tohum ekerek resmetmiş..
Bir yandan gerçeğe yüz tutmuş, bir yandan gerçek olamayacak kadar masalsı bir sıradışılık örneğini ilmek ilmek dokuyarak bizleri uyanık tutacak dirilik duygusu yaşatmış..
Her ne kadar yetişkin olarak kaleme almış olsa da, romanın her bir detayında o çocuksu masumiyetin birtakım hissetmiş olduğu yoksunluğun açlığını, yalnızlık duygusunun onu ele geçiren zırhını kuşanmış olarak görüyoruz. Bu açlığı bir başka yalnızlığın temsilcisi ile yok etmek isterken, bilmeden devam ettirip, kat be kat çoğaltmış.. Romanın karakter isimlerinin bu kadar benzer olmasını da, geleneğe çomak sokmadan, belli başlı bilinirlik yaşantıları yozlaştırmak istememesinden kaynaklandığını düşünüyorum.. Büyüleyici yanı ise ciddi anlamda bi denge mevcut. Bi harmanlama var ve öyle güzel ayrıştırılıyor ki bu, birbiri içine geçerken aynı zamanda tek başına bile seçilebilecek cinsten.. Bir yerleşim yerinde en fazla neler yaşanır, bu yaşantı içerisinde siyasal tutumlardan tutun da, o bölgelerde yaşayanların hezeyan ve tutarsızlığı, çelişkileri, ayakları en sağlam yere basanın bile sabun köpüğü gibi dağılan idealize olmuş tutarlı karakterinin nasıl yok olduğu, hali hazırda bir tutam insanlıktan yoksun olarak değerlendirilecek birinin tam tersi nasıl hakkaniyetli bi surete büründüğü, tüm bunların sadece bir kitapta okunurken bize direkt yansıtılacak bir görselin çok ötesinde zihnimizde nasıl bir yerleşke halini aldığı, bu yazarı baş tacı etmek icin çok yerinde gerekçeler.. Toplumsal, siyasal, örgütlenmiş gizli saklı kalan gerçeklerin hakikatten uzak kişiselleşen normalleri, büyük ve adından söz edilen bir ailenin dışarıda kalıyor gibi göründüğü, halbuki bu dünyanın hem içinde hem dışında, korumaya çalıştıkları köklerinin aslında nasıl kökünü kazıdıkları ve bunu da doğru bularak yaptıkları bi alacalı bulacalı akıl bulanıklığının, Yüzyıllık Yalnızlığın sebebiyet verdiği bi açlıktan ibaret..
Her bir karakterin her bir özelliğinde insan kendisinden bir şey buluyor klişesinin böyle bir romanda ifade edilmesi, bu eserin kıymetini ön plana çıkartıyor ve hakkını teslim ediyor..
Hep ve tek savunduğum bir şey vardı ; kalabalıklar içindeki yalnızlığın aslında tek panzehiri, bir başınalık halinde iken iç huzurumuzun bizi yoktan var eden tamamlayıcısı ile tanışmak..bunun bana tekrar teminatını ve sağlamasını yapanın okuduğum bu roman olması, mutluluğumu zirveye çıkardı..
