Gözlerimi kapatıyorum ve annemin çocukluk kâbuslarının kalıntılarını silen ellerini hissediyorum alnımda. Parmakları alnımda hareket ediyor, hiçbir zaman anlamadığım, anlamak istemediğim duanın harflerini ve kelimelerini yazıyor alnıma, dudakları neredeyse hiç ses çıkarmadan bu kelimelere eşlik ediyor. Şimdi neredeyse rutin haline gelmiş bu kâbustan ter içinde, zorlukla nefes alır ve ardından gelecek uykusuzluğu kabullenmiş olarak uyanırken onun rahatlatıcı dokunuşunu hatırlıyor ve o hayattayken hiç hissetmediğim bir yoğunlukta minnet duyuyorum
