Ve durdu...
Evet, araba durdu!
Karşısındaki duvarda cılız bir ışık yandı. Aman Allah'ım! Bu nasıl bir adamdı? Elleri, yüzü, her tarafı kan içindeydi. Kolunun biri kopmuş, gözleri oyulmuş, kalbi sökülmüştü. Hayır, bu bir oyun olamazdı. Kan kokusu duyuyordu. Bu kadar doğal bir maket olamazdı! Olabilir miydi yoksa? Ona dokunmalıydı. Korkudan kalbi yerinden fırlayacaktı. Dokunmalıydı ona. Elini yaklaştırdı. Titriyordu. Loş ışıkta duran adama dokundu. Kanın sıcaklığını neden duymuyordu? Etin yumuşaklığını neden hissetmiyordu? Soğuk, parlak bir yüzeydi dokunduğu. Biraz daha dikkatli baktı; Ayna!
Aynaya dokunuyordu!
Sayfa 33 - Şule yay.Kitabı okudu
·
53 görüntüleme
Ali Ural'ın melimelerle bu kadar ustaca oynayabilmesi beni benden alıyor..
Efsane ya, EFSANE!
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.