Kübra ZABUN yorumladı.
Bugünki duygulanmalarım
Bir yere ait olmak istiyor muydum? Bunca kalabalığın olduğu, herkesin konuştuğu ama kimsenin kimseyi dinlemediği bu yere ait olmak istiyor muydum? Yalana batmış ve ordan hiç çıkmak istemeyen bu insanlar, neye inanıyorlar? Onların bir dini var mı? Hayatta inandıkları bir şey var mı? Bir çocuğun gözyaşına aldırmayan bu insanlar arasında nefes alabilir miydim? Her acıdan sülük gibi beslenen bu insanlara ne kadar yabancı olduğumu hergün bir kez daha anlamak zorunda kalıyordum. Gök, bu insanlar yüzünden gri. Yağmur, onlar yüzünden bu kadar acımasız. Kar... Kar, evet o da tüm şiddetini esirgemiyor bu insanlardan.
Her söylenen yalan, bizi, biraz daha kontrolden çıkmış kamyona döndürüyor.
Yalanlar yüzünden kelimeler anlamını kaybediyor. Her kaybedilen anlamda insanlık biraz daha çığırından çıkıyor.
Her dönemde büyük yazarlar, şairler, düşünürler çıkmış. Hepsinin dilinde ise tek bir ortak söz vardı. Yaşadıklara çağa lanetler savurmak, dilleri döndükçe. Onları okudukça zamanın hiçbir zaman değişmediğini bununla beraber insanın da değişmediğini anladım. Her devir acı, her devir gözyaşından başka bir şey getirmedi.
Erdem
··
173 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.