Mustafa Kutlu ile ilk tanıştığım kitap..
Kitapta birkaç dava adamının zaman içerisindeki değişimi ve nasıl yozlaştıklarını anlatıyor.. Maneviyatın menfaatlere karşı nasıl da yok olduğunu gösteriyor bize..
Konudan konuya geçiş çok hızlı.. Bazen konuşan kim? Bu kimin iç sesi dediğim anlar oldu. Ama hiçbir şekilde sıkmadı. Okumaya devam ettikçe o manevi ruha o davayı sürdürme isteğinin içinde buldum kendimi..
Yarı yolda iken cemaat imamın sorusuna "Helâl olsun, helâl olsun" diye karşılık verdi. Âsim Bey bıraktı kendini. Neyi helâl edeceklerdi? Alacaklı olan Murat'tı..
Bu cümleler ile etkilendiğim tek karakter, hayattayken unutulan, ölümü ile hatırlanan dava adamı Murat'tı..
Arkasından bende diğer insanlar gibi gözyaşı dökmek istedim..
Ah, teslimiyet...
Bir kere taviz verildi mi, asla çiğnenmemesi gereken unsurlar bir kere gözden çıkarıldı mı, kalbin aynası bir yerinden çizildi mi, kefareti büyük oluyor...
BU TAVİZLER ASLINDA BİZİ BİZDEN KAÇIRMIYOR MU ?
Ne kaçıp gitmek, ne ekip biçmek. Sefer de içimde, tahammül de...
Vesselam..
