Allah'ın kendini sevmesi, kendi dışındaki şeyleri-eşyayı- de sevmesi anlamını taşır. O halde, sevgi hangi kılıkta ortaya çıkarsa çıksın, hakiki kaynağı ilahi muhabbettir. Demek ki bu anlayış, tasavvuftaki varlık teorisi ile ilgili. Esastaki bu birlik, daha sonra da ortaya çıkmış. O halde sevginin gayesi, iki tarafın tekrar birleşmesi... Bu düşünceyi genelleştirirsek; ortada Allah'ın varlığından başka varlık ve O'nun güzelliğinden başka güzellik olmadığından, Allah'tan başkasını sevmek mümkün değildir, sonucu çıkar. Bu sebeple güzele duyulan secgi neticrde O'na duyulmuştur. Vahdet-i vucuda uygun olarak; aşk, aşık ve maşuk hep birdir.
Sayfa 99Kitabı okudu
·
109 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.