Kısa bir süre önce okumuş yazarın dilini çok sevmiştim. Kitapta benim için en çarpıcı kısım Aziz beyin birlikte yaşadığı Vuslat’ı adeta bir pencere kenarında unutması ve bir anda onun saçlarının beyazlaşmış olduğunu farketmesiydi. Yine Aziz bey Vuslatta annesini kendisinde de babasını görmüştü. Biz de biraz böyleyiz aslında. Birbirimize karşı bazen en yakın yabancıyız. Ve hepimizin içinde bir parça annemiz ya da babamız vardır. Onların yaşam anlayışı bizim içimize sızmış ilişkilerimizin bir yerinde ortaya dökülmüştür. Suzan defter okuyacağım sıradaki eseri. İnceleme için de elinize emeğinize sağlık.