Dün gece 1999 Ağustos kabusu ile güne uyanabilen nadir küçük çocuklardanken , bu gece uykumuzun derinlerinden evlatlarına , yeğenlerine koşanlar olduk. Bir Sakaryalı olarak evlerin yüksekliğini garipseyen , hiç bir tarihi esere sahip olamayan , her cadde ve köşe başında depremde kaybedilen vatandaşların anıtlarını gören , her mezarlıkta 1999 yılının ölüm tarihi olan yüzlerce kabir gören bizler depremleri hiç unutmadığımız halde bu gece büyük bir kabus yaşadık kendimize gelebilmemiz için büyük bir zamana ihtiyacımız var. Tek olsam ne hissederdim bilmiyorum ama koynumda uyuyan beş yaşında ki bir kız çocuğuyla çok daha farklı his ve korkuyla uyandım . Önceliğin siz olmadığınız tek an sanırım bir çocuğun koynunuzda kokunuzla uyuduğu an..
·
33 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.