Kitabı beğenmekle birlikte “yalnızlar” için terapi niteliğinde önerilebilecek bir yapıt. Anlatım konusunda hemen her cümleyi defaatle okusam da bunun keskinlikle Oğuz ATAY’a olan yabancılığım ve kendi yetersizliğimden kaynaklandığı muhakkak. -yalnızlığın, kendini toplumdan soyutlamanın, özellikle sevgisizliğin ve çaresizliğin ezcümle bastırılmış bütün duyguların insanın havsalasında derinlemesine işlendiği ve bu duyguların kişinin günlük rutininde ki rolüne aksetmesini okurun iliklerine kadar hissedeceği başarılı bi yapıt. Tekraren ve sükunetle okunması da şiddetle tavsiye olunur